Η συναυλία Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους της εξέγερσης του Δεκέμβρη, που είχε καλεστεί και οργανωθεί από τη «Συσπείρωση Αναρχικών» και τους «Αναρχικούς/ες και Αντιεξουσιαστές/ριες μέσα κι έξω από σχολεία και σχολές», το Σάββατο 20 Ιούνια στα Προπύλαια, ξεκίνησε στις 9 το βράδυ και ολοκληρώθηκε στις 2 μετά τα μεσάνυχτα.
Συμμετείχαν τα συγκροτήματα Αχαΐρευτοι, Kill the Cat, Μεθυσμένα Ξωτικά και Αντίδραση.
Από τις 5 το απόγευμα άρχισαν να στήνονται τα μηχανήματα ενώ απλώθηκαν πανώ που έγραφαν:
«ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ» και
«ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΘΑ ΓΙΓΑΝΤΩΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ,
ΓΙΑ ΟΣΑ ΚΑΤΑΛΥΘΗΚΑΝ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ
Υπήρχε κουτί για την οικονομική ενίσχυση των φυλακισμένων και διωκόμενων και έντυπο υλικό
Στη διάρκεια της συναυλίας διαβαζόταν κείμενα ενώ «γύρισε» καναδυό φορές κράνος από συντρόφους και συντρόφισσες.
Συγκεντρώθηκαν 1190 ευρώ από τα οποία δαπανήθηκαν 200 για έξοδα που αφορούσαν τη συναυλία.
Τα υπόλοιπα 990 θα διατεθούν για τον σκοπό που μαζεύτηκαν (εξαγορές ποινών ή εγγύηση για φυλακισμένους και διωκόμενους της εξέγερσης του Δεκέμβρη).
Συμμετείχαν τα συγκροτήματα Αχαΐρευτοι, Kill the Cat, Μεθυσμένα Ξωτικά και Αντίδραση.
Από τις 5 το απόγευμα άρχισαν να στήνονται τα μηχανήματα ενώ απλώθηκαν πανώ που έγραφαν:
«ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ» και
«ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΘΑ ΓΙΓΑΝΤΩΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ,
ΓΙΑ ΟΣΑ ΚΑΤΑΛΥΘΗΚΑΝ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ
Υπήρχε κουτί για την οικονομική ενίσχυση των φυλακισμένων και διωκόμενων και έντυπο υλικό
Στη διάρκεια της συναυλίας διαβαζόταν κείμενα ενώ «γύρισε» καναδυό φορές κράνος από συντρόφους και συντρόφισσες.
Συγκεντρώθηκαν 1190 ευρώ από τα οποία δαπανήθηκαν 200 για έξοδα που αφορούσαν τη συναυλία.
Τα υπόλοιπα 990 θα διατεθούν για τον σκοπό που μαζεύτηκαν (εξαγορές ποινών ή εγγύηση για φυλακισμένους και διωκόμενους της εξέγερσης του Δεκέμβρη).
Για επικοινωνία:
diadromi@revolution.gr
agria.xara@gmail.com
Τα κείμενα που διαβάστηκαν:
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ
Το κράτος κατέχει την νομιμότητα της μονοπώλησης της βίας και έτσι καταφέρνει να επιβάλλεται και να καταπιέζει, διαιωνίζοντας με αυτό το τρόπο την εκμετάλλευση και τις εξουσιαστικές σχέσεις μέσα στη κοινωνία.
Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη , υποδηλώνει την γενικευμένη ανυπακοή απέναντι στο κράτος και τους θεσμούς του.
Οι εν ψυχρώ δολοφονίες από μπάτσους, οι συλλήψεις και προφυλακίσεις τα πογκρόμ απέναντι σε καταπιεζόμενους, η πολιορκία της περιοχής των Εξαρχείων από την αστυνομία, η εκτεταμένη χρήση χημικών, οι άγριοι ξυλοδαρμοί των εξεγερμένων και μη, η επαπειλούμενη άρση του ασύλου κατά την εξέγερση και μετά, η άγρια καταστολή στις πορείες, οι προαναγγελίες του κράτους για εξοπλισμό της αστυνομίας με διάφορα κατασταλτικά μέσα, οι έφοδοι σε σπίτια συντρόφων, οι απειλές προς καταληψίες μαθητές, η αστυνομοκρατία σε γειτονίες και σταθμούς ΜΜΜ και τα πογκρομ, η παραπληροφόρηση και ο αποπροσανατολισμός από τα ΜΜΕ δεν μας φοβίζουν αλλά μας εξοργίζουν.
Δεν ζήσαμε καμιά «νεολαιίστικη» εξέγερση, αυτό που έγινε και δεν έχει σβήσει ακόμα, είναι κοινωνική εξέγερση, που σε αυτήν συμμετέχουν όσοι καταπιεσμένοι αντιλαμβάνονται τη θέση τους. Δεν χρειάστηκε καμιά πρωτοπορία, ούτε καμιά επαναστατική θεωρία, ο δρόμος της ακηδεμόνευτης σύγκρουσης και της αδιαμεσολαβητής δράσης οδηγεί από μόνος του τους ανθρώπους προς την ελευθερία. Η εξεγερτική βία των καταπιεσμένων, είναι που κάνει τους εξουσιαστές να τρέμουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όταν βρίσκουν την βία απέναντι στη βία τους.
Αυτη τη στιγμή παραμένουν δυο φυλακισμένοι από την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη.
Παραμένουν όμως όμηροι στα χέρια του κράτους εκατοντάδες συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, κάποιοι από αυτούς, ανάμεσα τους και ανήλικοι δικάζονται με τον τρομονόμο και έχουν καταβάλει μεγάλα ποσά εγγύησης για την απελευθέρωση τους, άλλοι έχουν απαγόρευση εξόδου απο τη χώρα και υποχρεωτική παρουσία στο ΑΤ της περιοχής τους κάθε δεκαπενθήμερο.
Παράλληλα το κράτος ασκεί διώξεις από στοιχεία που προκύπτουν απο πανομοιότυπες καταθέσεις μαρτύρων και μαρτυρίες μέχρι και σήμερα, εντείνοντας τη τρομοκρατία και τη προσπάθεια επιβολής
Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία αλλά είναι ζωντανές σε κάθε κοινωνία, οι εμπειρίες και τα βιώματα που αφήνουν πίσω τους δείχνουν τον δρόμο και εμπλουτίζουν τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και την αναρχία. Χωρίς ηττοπάθεια και καταγγελτικό ύφος οι κοινωνικοί αγώνες συνεχίζονται, δεν αναδιπλώνονται ούτε συρρικνώνονται. Η αντικρατική πάλη υποδηλώνει ταυτόχρονα την αλληλεγγύη στους ομήρους του κράτους και σε όσους υποφέρουν απ’ τους θεσμούς του. Η αλληλεγγύη είναι βασικό στοιχείο για την συνέχιση του αγώνα.
Η ακηδεμόνευτη κοινωνική δυναμική που απελευθερώθηκε με την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη αποδεικνύει ότι κάθε αυταπάτη για καλυτέρευση των συνθηκών έχει τελειώσει.
Κάθε ψήγμα συνδιαλλαγής και ανάθεσης έχει ξοφλήσει.
Το καταστροφικό πάθος που διοχετεύθηκε τις μέρες της κοινωνικής εξέγερσης δεν ήταν παρά πάθος για δημιουργία και ελευθερία.
Όσο γι’ αυτούς που έσπευσαν να καπηλευθούν την κοινωνική εξέγερση αποσκοπώντας στην πολιτική υπεραξία η πραγματικότητα των ημερών του Δεκέμβρη ξεπέρασε κατά πολύ τον οποιονδήποτε πολιτικό χώρο και αντιτάθηκε σε οποιαδήποτε διαδικασία ανάθεσης και αντιπροσώπευσης.
Όσοι στάθηκαν εχθρικά απέναντι σ’αυτήν την εξέγερση και με όποιο τρόπο το έκαναν, έχουν ήδη επιλέξει πλευρά στον κοινωνικό πόλεμο.
Το πάθος για δημιουργία δεν μπορεί παρά να είναι και πάθος για καταστροφή του κράτους και κάθε εξουσιαστικής δομής μέσα στην κοινωνία.
Οι αγωνιζόμενοι θα βρεθούν πάλι στα οδοφράγματα, εκεί που κτίζεται η πανανθρώπινη ελευθερία.
.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη , υποδηλώνει την γενικευμένη ανυπακοή απέναντι στο κράτος και τους θεσμούς του.
Οι εν ψυχρώ δολοφονίες από μπάτσους, οι συλλήψεις και προφυλακίσεις τα πογκρόμ απέναντι σε καταπιεζόμενους, η πολιορκία της περιοχής των Εξαρχείων από την αστυνομία, η εκτεταμένη χρήση χημικών, οι άγριοι ξυλοδαρμοί των εξεγερμένων και μη, η επαπειλούμενη άρση του ασύλου κατά την εξέγερση και μετά, η άγρια καταστολή στις πορείες, οι προαναγγελίες του κράτους για εξοπλισμό της αστυνομίας με διάφορα κατασταλτικά μέσα, οι έφοδοι σε σπίτια συντρόφων, οι απειλές προς καταληψίες μαθητές, η αστυνομοκρατία σε γειτονίες και σταθμούς ΜΜΜ και τα πογκρομ, η παραπληροφόρηση και ο αποπροσανατολισμός από τα ΜΜΕ δεν μας φοβίζουν αλλά μας εξοργίζουν.
Δεν ζήσαμε καμιά «νεολαιίστικη» εξέγερση, αυτό που έγινε και δεν έχει σβήσει ακόμα, είναι κοινωνική εξέγερση, που σε αυτήν συμμετέχουν όσοι καταπιεσμένοι αντιλαμβάνονται τη θέση τους. Δεν χρειάστηκε καμιά πρωτοπορία, ούτε καμιά επαναστατική θεωρία, ο δρόμος της ακηδεμόνευτης σύγκρουσης και της αδιαμεσολαβητής δράσης οδηγεί από μόνος του τους ανθρώπους προς την ελευθερία. Η εξεγερτική βία των καταπιεσμένων, είναι που κάνει τους εξουσιαστές να τρέμουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όταν βρίσκουν την βία απέναντι στη βία τους.
Αυτη τη στιγμή παραμένουν δυο φυλακισμένοι από την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη.
Παραμένουν όμως όμηροι στα χέρια του κράτους εκατοντάδες συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, κάποιοι από αυτούς, ανάμεσα τους και ανήλικοι δικάζονται με τον τρομονόμο και έχουν καταβάλει μεγάλα ποσά εγγύησης για την απελευθέρωση τους, άλλοι έχουν απαγόρευση εξόδου απο τη χώρα και υποχρεωτική παρουσία στο ΑΤ της περιοχής τους κάθε δεκαπενθήμερο.
Παράλληλα το κράτος ασκεί διώξεις από στοιχεία που προκύπτουν απο πανομοιότυπες καταθέσεις μαρτύρων και μαρτυρίες μέχρι και σήμερα, εντείνοντας τη τρομοκρατία και τη προσπάθεια επιβολής
Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία αλλά είναι ζωντανές σε κάθε κοινωνία, οι εμπειρίες και τα βιώματα που αφήνουν πίσω τους δείχνουν τον δρόμο και εμπλουτίζουν τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και την αναρχία. Χωρίς ηττοπάθεια και καταγγελτικό ύφος οι κοινωνικοί αγώνες συνεχίζονται, δεν αναδιπλώνονται ούτε συρρικνώνονται. Η αντικρατική πάλη υποδηλώνει ταυτόχρονα την αλληλεγγύη στους ομήρους του κράτους και σε όσους υποφέρουν απ’ τους θεσμούς του. Η αλληλεγγύη είναι βασικό στοιχείο για την συνέχιση του αγώνα.
Η ακηδεμόνευτη κοινωνική δυναμική που απελευθερώθηκε με την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη αποδεικνύει ότι κάθε αυταπάτη για καλυτέρευση των συνθηκών έχει τελειώσει.
Κάθε ψήγμα συνδιαλλαγής και ανάθεσης έχει ξοφλήσει.
Το καταστροφικό πάθος που διοχετεύθηκε τις μέρες της κοινωνικής εξέγερσης δεν ήταν παρά πάθος για δημιουργία και ελευθερία.
Όσο γι’ αυτούς που έσπευσαν να καπηλευθούν την κοινωνική εξέγερση αποσκοπώντας στην πολιτική υπεραξία η πραγματικότητα των ημερών του Δεκέμβρη ξεπέρασε κατά πολύ τον οποιονδήποτε πολιτικό χώρο και αντιτάθηκε σε οποιαδήποτε διαδικασία ανάθεσης και αντιπροσώπευσης.
Όσοι στάθηκαν εχθρικά απέναντι σ’αυτήν την εξέγερση και με όποιο τρόπο το έκαναν, έχουν ήδη επιλέξει πλευρά στον κοινωνικό πόλεμο.
Το πάθος για δημιουργία δεν μπορεί παρά να είναι και πάθος για καταστροφή του κράτους και κάθε εξουσιαστικής δομής μέσα στην κοινωνία.
Οι αγωνιζόμενοι θα βρεθούν πάλι στα οδοφράγματα, εκεί που κτίζεται η πανανθρώπινη ελευθερία.
.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
Αναρχικοί/ες, αντιεξουσιατές/ριες μέσα και έξω από σχολεία και σχολές
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ,
ΘΑ ΓΙΓΑΝΤΩΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ.
ΓΙΑ ΟΣΑ ΚΑΤΑΛΥΘΗΚΑΝ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ,
ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ
Τί αφήνει πίσω της μια κοινωνική εξέγερση;
Ερείπια, σύμφωνα με τους εξουσιαστές κι όσους τρέφονται και ωφελούνται από το σύστημα δουλείας κι εκμετάλλευσης που υπάρχει.
Ελπίδες, για ένα κόσμο λεύτερο, δημιουργικό και ανεξούσιο, για τους καταπιεσμένους που βλέπουν την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση μέσα από το πρίσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής του κράτους και των εξουσιαστικών κι εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Απογοήτευση, για όσους δεν μπορούν να δουν πως τα εμπόδια που προκύπτουν δεν είναι ικανά να ανατρέψουν την απελευθερωτική πορεία.
Ηττοπάθεια, για εκείνους που προσπαθούν να μετρήσουν το μέγεθος μιας κοινωνικής εξέγερσης μόνο με τις συλλήψεις και την κατασταλτική διαδικασία του κρατικού μηχανισμού. Είναι, πάντως, χαρακτηριστικό πως το μέγεθος της καταστολής συνδέεται με την ένταση της εξέγερσης και τα αντικρατικά χαρακτηριστικά που εκδηλώνονται.
Δεν πρέπει, άλλωστε, να μας διαφεύγει το δεδομένο, πως όσο υπάρχει κράτος θα υπάρχουν συλλήψεις εξεγερμένων και αγωνιζόμενων. Επειδή πρόκειται για μια διαρκή πρακτική, με την οποία οι κρατούντες επιχειρούν να καταστείλουν, εξατομικεύοντας, διαχωρίζοντας, προσπαθώντας να προκαλέσουν ανασφάλεια και φόβο κυρίως σ’ όσους έχουν άμεση σχέση με την λειτουργία του συστήματος κυριαρχίας, που με αυτά τα μέσα έχει καθιερώσει την σταθεροποίηση της ισχύος του. Και, τέλος, να πετύχει μια διαπραγμάτευση με τους δικούς του όρους που δεν είναι άλλοι από αυτούς της αναγνώρισης και επιβεβαίωσης τής κυριαρχίας του.
Στη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008, οι προσαγωγές στα αστυνομικά τμήματα ξεπέρασαν τις χίλιες. Συνελήφθησαν 277, ενώ έχουν προφυλακιστεί 69, από τους οποίους οι 32 είναι μετανάστες. Άλλοι 50 μετανάστες έχουν καταδικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες και έχουν πάρει το δρόμο της απέλασης.
Όμως αυτές οι ενέργειες του κράτους δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την εξέγερση. Ο κόσμος δεν αποθαρρύνθηκε αλλά συνέχισε να βρίσκεται στους δρόμους και να συγκρούεται.
Παρ’ όλα αυτά, το κράτος γνωρίζει πολύ καλά πως οι συλλήψεις και οι προφυλακίσεις είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε αμυντικές καταστάσεις τους αγωνιζόμενους.
Γι’ αυτό και η αλληλεγγύη στους διωκόμενους και φυλακισμένους μπορεί να αποτελέσει μια συνέχεια της κοινωνικής δράσης, όταν δεν αυτοπεριορίζεται. Όταν δεν επιχειρείται να μετατραπεί η ουσία της εξέγερσης σε ρεφορμιστικά ανταλλάγματα και πολιτικά κέρδη. Όταν συνεχίζει να απλώνεται και να επαναλαμβάνεται σε κάθε περίπτωση, στον κοινωνικό χώρο, το μήνυμα της σύγκρουσης και της αδιαπραγμάτευτης στάσης. Όταν όλα αυτά δεν υπερκαλύπτονται από την συμπαράσταση αλλά από τον αντικρατισμό.
Άλλωστε, κάθε κοινωνική εξέγερση έρχεται να υπενθυμίσει ακριβώς αυτή την αναγκαιότητα. Να αναδείξει εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν την, όπου Γης, Εξουσία να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και να αναζητά τα στηρίγματα που θα την κάνουν να επαναφέρει την τάξη. Στην περίπτωση του Δεκέμβρη 2008 αυτά τα στηρίγματα έδωσαν ξανά το παρόν με την εκκωφαντική σιωπή και απουσία τους. Είναι, για παράδειγμα, αυτοί που νάρκωσαν τα συναισθήματα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους βάζοντάς τους στη «λίστα αναμονής» για μερικές «παροχές» που, έτσι κι αλλιώς, ήταν προγραμματισμένες να δοθούν από το κράτος.
Είναι ακριβώς εκείνοι οι θεσμισμένοι παράγοντες που δεν διανοούνται την ύπαρξή τους χωρίς κράτος κι εξουσία, επειδή, καρπώνονται οφέλη από τον πόνο των ανθρώπων και τα ποσοστά δύναμης, που τους παραχωρεί το σύστημα της εξουσιαστικής κτηνωδίας.
Είναι οι συνδικαλιστές, που αναζητούν την αμοιβή τους για την αδράνεια και την αρνητική τους στάση απέναντι στην εξέγερση. Είναι οι κινητοποιήσεις των αγροτοσυνδικαλιστών, που έρχονται να υπενθυμίσουν με ποιο τρόπο, ο κάθε υποστηρικτής του κράτους, επιδεικνύει τον έλεγχο του πάνω στους ανθρώπους. Αλλά, και πώς προσπαθεί (μετά την λήξη της εξέγερσης στην οποία, εννοείται, δεν συμμετείχε) να εισπράξει την αμοιβή του για τη στάση του. Μια αμοιβή που ντύνεται τον μανδύα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.
Για τους αναρχικούς η κοινωνική εξέγερση είναι ένας σημαντικός σταθμός. Υπενθυμίζει στους ανθρώπους τη σημασία της δράσης ενάντια σε κράτη, θεσμούς, μηχανισμούς και στηρίγματα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Αναζωπυρώνει το πάθος για ένα κόσμο λεύτερο. Αυτό το πάθος, η αψηφισιά στην κρατική βία, η επιμονή, η διάρκεια, η καταστροφικότητα είναι που έδειξαν πως κάθε ένας είχε άπειρους λόγους να δράσει. Και περισσότερο απ’ όλους οι πλέον στερημένοι και κατατρεγμένοι που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τους μετανάστες. Ιδιαίτερα οι τελευταίοι, έδωσαν το παρόν συνθέτοντας μια πρωτόγνωρη για τον ελλαδικό χώρο πραγματικότητα. Άλλωστε, θα ήταν ντροπή, ιδιαίτερα για τους τελευταίους, να μην ξεσηκωθούν, να κάψουν, να καταστρέψουν και να λεηλατήσουν κάποια ψίχουλα από τον τεράστιο πλούτο που βρίσκεται γύρω τους.
Η εξέγερση άφησε τεράστια ρήγματα στη δομή του καταπιεστικού κι εκμεταλλευτικού συστήματος. Γι’ αυτό, ακόμα και οι πλέον ρετουσαρισμένες ρεφορμιστικές προσπάθειες δυσκολεύονται να τα επισκευάσουν, μολονότι προσπαθούν να προσαρμοστούν επιδεικνύοντας ριζοσπαστικότητα. Επειδή, όλοι γνωρίζουν πως το κράτος εξακολουθεί να έχει μεγάλο πρόβλημα.
Γι’ αυτό το λόγο η συνέχιση της δράσης πάνω στα όσα ορίζουν οι κοινωνικές εξεγέρσεις δεν είναι ένα απλό πρόταγμα, αλλά μια ρεαλιστική στάση που προτρέπει προς την οργάνωση της αναρχικής δράσης για την κοινωνική απελευθέρωση.
Ελπίδες, για ένα κόσμο λεύτερο, δημιουργικό και ανεξούσιο, για τους καταπιεσμένους που βλέπουν την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση μέσα από το πρίσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής του κράτους και των εξουσιαστικών κι εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Απογοήτευση, για όσους δεν μπορούν να δουν πως τα εμπόδια που προκύπτουν δεν είναι ικανά να ανατρέψουν την απελευθερωτική πορεία.
Ηττοπάθεια, για εκείνους που προσπαθούν να μετρήσουν το μέγεθος μιας κοινωνικής εξέγερσης μόνο με τις συλλήψεις και την κατασταλτική διαδικασία του κρατικού μηχανισμού. Είναι, πάντως, χαρακτηριστικό πως το μέγεθος της καταστολής συνδέεται με την ένταση της εξέγερσης και τα αντικρατικά χαρακτηριστικά που εκδηλώνονται.
Δεν πρέπει, άλλωστε, να μας διαφεύγει το δεδομένο, πως όσο υπάρχει κράτος θα υπάρχουν συλλήψεις εξεγερμένων και αγωνιζόμενων. Επειδή πρόκειται για μια διαρκή πρακτική, με την οποία οι κρατούντες επιχειρούν να καταστείλουν, εξατομικεύοντας, διαχωρίζοντας, προσπαθώντας να προκαλέσουν ανασφάλεια και φόβο κυρίως σ’ όσους έχουν άμεση σχέση με την λειτουργία του συστήματος κυριαρχίας, που με αυτά τα μέσα έχει καθιερώσει την σταθεροποίηση της ισχύος του. Και, τέλος, να πετύχει μια διαπραγμάτευση με τους δικούς του όρους που δεν είναι άλλοι από αυτούς της αναγνώρισης και επιβεβαίωσης τής κυριαρχίας του.
Στη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008, οι προσαγωγές στα αστυνομικά τμήματα ξεπέρασαν τις χίλιες. Συνελήφθησαν 277, ενώ έχουν προφυλακιστεί 69, από τους οποίους οι 32 είναι μετανάστες. Άλλοι 50 μετανάστες έχουν καταδικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες και έχουν πάρει το δρόμο της απέλασης.
Όμως αυτές οι ενέργειες του κράτους δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την εξέγερση. Ο κόσμος δεν αποθαρρύνθηκε αλλά συνέχισε να βρίσκεται στους δρόμους και να συγκρούεται.
Παρ’ όλα αυτά, το κράτος γνωρίζει πολύ καλά πως οι συλλήψεις και οι προφυλακίσεις είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε αμυντικές καταστάσεις τους αγωνιζόμενους.
Γι’ αυτό και η αλληλεγγύη στους διωκόμενους και φυλακισμένους μπορεί να αποτελέσει μια συνέχεια της κοινωνικής δράσης, όταν δεν αυτοπεριορίζεται. Όταν δεν επιχειρείται να μετατραπεί η ουσία της εξέγερσης σε ρεφορμιστικά ανταλλάγματα και πολιτικά κέρδη. Όταν συνεχίζει να απλώνεται και να επαναλαμβάνεται σε κάθε περίπτωση, στον κοινωνικό χώρο, το μήνυμα της σύγκρουσης και της αδιαπραγμάτευτης στάσης. Όταν όλα αυτά δεν υπερκαλύπτονται από την συμπαράσταση αλλά από τον αντικρατισμό.
Άλλωστε, κάθε κοινωνική εξέγερση έρχεται να υπενθυμίσει ακριβώς αυτή την αναγκαιότητα. Να αναδείξει εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν την, όπου Γης, Εξουσία να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και να αναζητά τα στηρίγματα που θα την κάνουν να επαναφέρει την τάξη. Στην περίπτωση του Δεκέμβρη 2008 αυτά τα στηρίγματα έδωσαν ξανά το παρόν με την εκκωφαντική σιωπή και απουσία τους. Είναι, για παράδειγμα, αυτοί που νάρκωσαν τα συναισθήματα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους βάζοντάς τους στη «λίστα αναμονής» για μερικές «παροχές» που, έτσι κι αλλιώς, ήταν προγραμματισμένες να δοθούν από το κράτος.
Είναι ακριβώς εκείνοι οι θεσμισμένοι παράγοντες που δεν διανοούνται την ύπαρξή τους χωρίς κράτος κι εξουσία, επειδή, καρπώνονται οφέλη από τον πόνο των ανθρώπων και τα ποσοστά δύναμης, που τους παραχωρεί το σύστημα της εξουσιαστικής κτηνωδίας.
Είναι οι συνδικαλιστές, που αναζητούν την αμοιβή τους για την αδράνεια και την αρνητική τους στάση απέναντι στην εξέγερση. Είναι οι κινητοποιήσεις των αγροτοσυνδικαλιστών, που έρχονται να υπενθυμίσουν με ποιο τρόπο, ο κάθε υποστηρικτής του κράτους, επιδεικνύει τον έλεγχο του πάνω στους ανθρώπους. Αλλά, και πώς προσπαθεί (μετά την λήξη της εξέγερσης στην οποία, εννοείται, δεν συμμετείχε) να εισπράξει την αμοιβή του για τη στάση του. Μια αμοιβή που ντύνεται τον μανδύα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.
Για τους αναρχικούς η κοινωνική εξέγερση είναι ένας σημαντικός σταθμός. Υπενθυμίζει στους ανθρώπους τη σημασία της δράσης ενάντια σε κράτη, θεσμούς, μηχανισμούς και στηρίγματα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Αναζωπυρώνει το πάθος για ένα κόσμο λεύτερο. Αυτό το πάθος, η αψηφισιά στην κρατική βία, η επιμονή, η διάρκεια, η καταστροφικότητα είναι που έδειξαν πως κάθε ένας είχε άπειρους λόγους να δράσει. Και περισσότερο απ’ όλους οι πλέον στερημένοι και κατατρεγμένοι που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τους μετανάστες. Ιδιαίτερα οι τελευταίοι, έδωσαν το παρόν συνθέτοντας μια πρωτόγνωρη για τον ελλαδικό χώρο πραγματικότητα. Άλλωστε, θα ήταν ντροπή, ιδιαίτερα για τους τελευταίους, να μην ξεσηκωθούν, να κάψουν, να καταστρέψουν και να λεηλατήσουν κάποια ψίχουλα από τον τεράστιο πλούτο που βρίσκεται γύρω τους.
Η εξέγερση άφησε τεράστια ρήγματα στη δομή του καταπιεστικού κι εκμεταλλευτικού συστήματος. Γι’ αυτό, ακόμα και οι πλέον ρετουσαρισμένες ρεφορμιστικές προσπάθειες δυσκολεύονται να τα επισκευάσουν, μολονότι προσπαθούν να προσαρμοστούν επιδεικνύοντας ριζοσπαστικότητα. Επειδή, όλοι γνωρίζουν πως το κράτος εξακολουθεί να έχει μεγάλο πρόβλημα.
Γι’ αυτό το λόγο η συνέχιση της δράσης πάνω στα όσα ορίζουν οι κοινωνικές εξεγέρσεις δεν είναι ένα απλό πρόταγμα, αλλά μια ρεαλιστική στάση που προτρέπει προς την οργάνωση της αναρχικής δράσης για την κοινωνική απελευθέρωση.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ,
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!!!
Συσπείρωση Αναρχικών
