Ακόμα και με τη χρήση πλαστικών σφαιρών οι κρατικοί δολοφόνοι προσπάθησαν να αποτρέψουν την οργή και την εξεγερτική διάθεση στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 7ης Δεκέμβρη.
Μια από τις φωτογραφίες που μας στάλθηκαν δείχνει την πλάτη 14χρονου μαθητή, που απέφυγε χειρότερο τραυματισμό εξαιτίας του μπουφάν και του φούτερ που φορούσε και τον προστάτευσαν.
Τις προηγούμενες μέρες το κράτος σε μια λυσσαλέα προσπάθεια καταστολής και τρομοκρατίας, που όπως αποδείχτηκε δεν επηρρέασε τους αγωνιζόμενους και καταπιέσμενους νεολαίους να βγουν στους δρόμους και να συγκρουστούν, εκτός από τα χημικά και τους διεμβολισμούς διαδηλωτών από τους μπάτσους με τις μοτοσυκλέττες τους στο Σύνταγμα στις 6/12 και στο Πολυτεχνείο στις 7/12, προχώρησε σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο σε τουλάχιστον 1000 προσαγωγές, πολλές από αυτές ήταν “προληπτικές”, δεκάδες απο αυτές έγιναν συλλήψεις και πολλές από αυτές αφορούσαν ανήλικους, .
Στις 21 έφτασαν οι συλλήψεις της πορείας της 7ης Δεκεμβρίου στην Αθήνα, οι 10 είναι ανήλικοι, ενώ ένας 14χρονος παραπέμπεται για κακούργημα με τον διαβόητο κουκουλονόμο.
Το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου είχε πραγματοποιηθεί η εισβολή των ΜΑΤ στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο “ρεσάλτο” η σύλληψη των παρευρισκομένων και ακολούθησε η εισβολή των ΜΑΤ στο δημαρχείο Κερατσινίου και η σύλληψη των αλληλέγγυων που βρίσκονταν μέσα.
Στη Θεσσαλονίκη καποιες συλλήψεις μετατράπηκαν σε προφυλακίσεις.
Το κράτος προχώρησε σε μια ακόμα προσπάθεια τρομοκράτησης διώκοντας γονείς για παραμέληση ανηλίκων (τα παιδιά τους έχουν ήδη συλληφθεί στις κινητοποιήσεις του τριημέρου) …
Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους και διωκόμενους της 5, 6, 7 Δεκέμβρη
(δημοσιεύτηκε από Αναρχικούς, αναρχικές μέσα και έξω από σχολεία και σχολές)
Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν κάποιου είδους νεολαιίστικο ξέσπασμα όπως θέλησαν να τον ονοματίσουν οι κάθε είδους αριστεροί και το κράτος, αλλα μια απο εκείνες τις στιγμές που οι εξεγερσιακές δυνάμεις που κρύβουν μέσα τους οι καταπιεσμένοι και η απέχθεια για κάθε εξουσία, συντίθενται δυναμικά αφήνοντας πίσω τους κατεστραμμένους καπιταλιστικούς και κρατικούς στόχους.
Καθημερινά και παντού γύρω μας είναι αισθητός ο κοινωνικός πόλεμος που μαίνεται ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους καταπιεστές τους.
Η κοινωνική βία αντιπαρατίθεται στην βία των καθε είδους εξουσιαστών με πολύμορφους τρόπους, οι εξεγερσιακές πρακτικές οικειοποιούνται απο αναρχικούς, αγωνιστές, άγριους νεολαίους και εξεγερμένους εδώ και τώρα, παντού και πάντα μέχρι την κατάλυση και την καταστροφή κάθε εξουσίας και εκμετάλλευσης.
Η ένταση, και το μένος των στιγμών της εξέγερσης του Δεκέμβρη τις καθιστά τις πιο έντονες στιγμές του κοινωνικού πολέμου στον ελλαδικό χώρο της μεταδικτατορικής εποχής.
Αυτό που έγινε τον Δεκέμβρη του 2008, να απλωθεί η εξέγερση σε όλο τον ελλαδικό χώρο είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο.
Οι εξεγερμένοι δεν χρειάστηκαν κανενός είδους επαναστατική θεωρία και καμία πρωτοπορία για να συναντηθούν στους δρόμους των πόλεων απ΄άκρη σ΄ακρη και να καταστήσουν ανίκανο το κράτος στην υλοποίηση των κατασταλτικών σχεδιασμών του.
Χρειάστηκε απλα μια αφορμή, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απο τον μπάτσο Κορκονέα, προκειμένου οι κολασμένοι να καταλάβουν τους δρόμους μετατρέποντάς τους σε πεδίο συγκρούσεων.
Ολοι αυτοί δεν διεκδικούσαν τίποτα απο το κράτος αλλα απαιτούσαν τα πάντα επιστρέφοντας στο κράτος ενα κομμάτι απο την βία που όλοι δέχόμαστε καθημερινά.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν καταστάλθηκε δυναμικά από το κράτος, όπως συνήθως συμβαίνει, τέλειωσε όταν έκριναν οι εξεγερμένοι και άφησε τη δική της παρακαταθήκη στους κοινωνικούς αγώνες.
Ένα χρόνο μετά κάποιοι μπορεί να σχεδιάζουν απονευρωμένες επετείους και κάποιοι άλλοι να ανακοινώνουν σε όλους τους τόνους το σχεδιασμό προστασίας του κέντρου της Αθήνας από «παράνομες» και «βίαιες» πράξεις και στοιχεία...
Αυτοί μπορούν να σχεδιάζουν, αυτό που δεν μπορούν να προβλέψουν είναι ότι οι κοινωνικές εκρήξεις και συγκρούσεις δεν προγραμματίζονται, σε τακτά χρονικά διαστήματα ξεσπούν συνήθως με καποια αφορμή και δεν χειραγωγούνται, με προγραμματισμένες επετειακές εκδηλώσεις.
Εκείνες τις στιγμές όποιο σχεδιασμό και να έχει κάνει το κράτος δεν είναι καθόλου σίγουρο, ότι θα μπορεί να τον ακολουθήσει.
Εκείνες οι στιγμές της εξέγερσης και της σύγκρουσης δεν προγραμματίζουν τη συνάντηση τους με το κράτος, έρχονται και απειλούν την ίδια του την ύπαρξη…
Η συνέπεια, η συνέχεια και το όραμα είναι τα στοιχεία εκείνα τα οποία κανουν τους αναρχικούς να συμπορεύονται με τους εξεγερμένους καθε εποχής, καθε τόπου στον αδιάλλακτο πόλεμο ανάμεσα στους εξουσιαζόμενους και τους εξουσιαστές στον δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση και την αναρχία. Ας μην τρέφουν λοιπόν αυταπάτες…
«Όχι. Ο κόσμος δεν ξεσηκώθηκε επειδή δεν άντεχε άλλο την ατιμωρησία των ένστολων δολοφόνων του κράτους. Τα φτηνά δημοκρατικά παραμυθάκια των πρώτων ημερών κουρελιάστηκαν στην κυριολεξία, όσο η εξέγερση δεν υποχωρούσε. Όσο η καταστροφικότητά της ξεκαθάριζε ότι απείχε, -όσο η γη από τον ουρανό-, από κάθε είδους πολιτική διαμαρτυρία. Όσο στόχευε ακόμα πιο ξεκάθαρα στο παρατεταμένο σαμποτάζ ζωτικών λειτουργιών του κράτους».
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΣΤΑΖΟΥΜΕ, ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΑ ΨΙΧΟΥΛΑ ΑΛΛΑ ΑΠAΙΤΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Αναρχικοί, αναρχικές μέσα και έξω από σχολεία και σχολές
«Όχι. Ο κόσμος δεν ξεσηκώθηκε επειδή δεν άντεχε άλλο την ατιμωρησία των ένστολων δολοφόνων του κράτους. Τα φτηνά δημοκρατικά παραμυθάκια των πρώτων ημερών κουρελιάστηκαν στην κυριολεξία, όσο η εξέγερση δεν υποχωρούσε. Όσο η καταστροφικότητά της ξεκαθάριζε ότι απείχε, -όσο η γη από τον ουρανό-, από κάθε είδους πολιτική διαμαρτυρία. Όσο στόχευε ακόμα πιο ξεκάθαρα στο παρατεταμένο σαμποτάζ ζωτικών λειτουργιών του κράτους».
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΣΤΑΖΟΥΜΕ,
ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΑ ΨΙΧΟΥΛΑ ΑΛΛΑ ΑΠAΙΤΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Αναρχικοί, αναρχικές μέσα κι έξω από σχολεία και σχολές
Συσπείρωση Αναρχικών
Η εποχή της γρίπης είναι εδώ. Για ποιό τύπο γρίπης θα ανησυχήσουμε φέτος και ποια μέτρα πρέπει να παρουμε, ποιο είδος εμβολιασμού; Θυμηθείτε το 1976 με τη γριπη των χοίρων. Εκείνη τη χρονιά ή κυβέρνηση μας είπε, ότι η γρίπη μπορεί να αποδειχτεί φονιάς για το έθνος, και η Ουάσιγκτον αποφάσισε, ότι κάθε άντρας και κάθε γυναίκα και παιδί στη πατρίδα, πρέπει να «πυροβοληθεί» (εμβολιαστεί) για να αποτραπεί η πανδημία στο έθνος»
Έτσι 46.000.000 αμερικανοί υπάκουα υποβλήθηκαν στον εμβολιασμό, και τώρα τουλάχιστον 4.000 απαιτούν απο τον θείο Σαμ, 3.5 δις δολλάρια για τις παρενέργειες που υπέστησαν. Νευρολογικές ζημιές και θανάτους (Mike Wallace, CBS, 60 Minutes, November 4, 1979)
Οι ομοσποδιακοί κρατικοί υπάλληλοι και οι φαρμακοβιομηχανίες συναντήθηκαν για να συζητήσουν τα αποτελέσματα μιας ενοχλητικής νέας μελέτης που διενεργήθηκε από τον επιδημιολόγο Tom Verstraeten, , σχετικά με τους συνήθεις βρεφικούς και παιδικούς εμβολιασμούς.
Σύμφωνα με την έρευνα σε μια βάση δεδομένων για 100.000 εμβολιασμένων παιδιών με εμβόλια που περιέχουν το συντηρητικό thimerosal που έχει συστατική ουσία του τον υδράργυρο, φάνηκε αλματώδης αύξηση των κρουσμάτων αυτισμού και πλήθος νευρολογικών διαταραχών στα παιδιά.
Αυτά και άλλα πολλά ανησύχησαν το αμερικάνικο κράτος, όχι γιατί ξαφνικά απέκτησε ευαισθησίες και συμπόνια, για τους ανθρώπους, αλλά γιατί αρχικά βρέθηκε αντιμέτωπο με σωρεία αγωγών αποζημιώσεων απο τους υπηκόους του, και άρχισε να χάνει το παιχνίδι της υπακοής και της επιβολής μέσω των τρομολαγνικών σεναρίων περί πανδημιών, αλλά και γιατί είδε ότι τέτοιες εξελίξεις σε χώρες που το αμερικάνικο κράτος εμφανίζεται με ανθρωπιστικό πρόσωπο θα ήταν καταστροφικές για τα σχέδια του.
Δεν είναι τυχαίο που γερουσιαστές σαν τον Ρ.Φ Κένεντυ δήλωνουν: « Θα είναι δύσκολο να υπολογιστεί η ζημιά στη χώρα μας, όταν αν τα κράτη του τρίτου κόσμου, εκλάβουν την ανθρωπιστική βοήθεια και τη προσπάθεια μείωσης των ασθενειών΄, μέσω των εμβολιασμών ως εχθρική αφού δηλητηριάζονται τα παιδιά τους. Σκεφτείτε πως θα ερμηνευθεί αυτό το σενάριο από τους εχθρούς του έθνους.»(Robert F. Kennedy Jr., Vaccinations: Deadly Immunity, June 2005) Όμως το 2009 μέσω του παγκόσμιου οργανισμού υγείας αρχίζει νέα εκστρατεία και προπαγάνδα σχετικά με το κίνδυνο πανδημίας απο τη γρίπη των χοίρων «Βάσει των στοιχείων, τα κριτήρια για να χαρακτηρίσουμε τη εξάπλωση της γρίπης των χοίρων πανδημία έχουν καλυφθεί. Αποφασίζω λοιπόν να θέσω σε κατάσταση πανδημικής επιφυλακής 6. Η πανδημία είναι παγκόσμια» Margaret Chan, Director-General, World Health Organization (WHO), Press Briefing 11 June 2009) “Τουλάχιστον 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν να μολυνθούν κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ετών – σχεδόν ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού.” (Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας όπως αναφέρεται από τα δυτικά μέσα, Ιούλιος 2009) Η “γρίπη χοίρων θα μπορούσε να χτυπήσει μέχρι 40 τοις εκατό Αμερικανών κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ετών και πολλοί θα μπορούσαν να πεθάνουν εάν μια εκστρατεία εμβολίων και άλλα μέτρα δεν είναι επιτύχουν (Επίσημη δήλωση της αμερικανικής κυβέρνησης, Associated Press, 24 Ιουλίου 2009).
“Οι ΗΠΑ αναμένουν να έχουν 160 εκατομμύριο δόσεις του εμβολίου γρίπης χοίρων διαθέσιμου μέσα στον Οκτώβριο”, (Associated Press, 23 July 2009) Οι “κατασκευαστές εμβολίων θα μπορούσαν να παραγάγουν 4,9 δις εμβόλια γρίπης ετησίως στο καλύτερο σενάριο”, Margaret Chan, Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (WHO), Reuters, 21 Ιουλίου 2009) Οι πλουσιότερες χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία θα πληρώσουν ακριβώς κάτω από $10 ανά δόση [ του H1N1 εμβολίου γρίπης ]…. Οι αναπτυσσόμενες χώρες θα καταβάλουν μια χαμηλότερη τιμή, συνολικά $400 δισεκατομμύρια για τις φαρμακοβιομηχανίες (Βusinness Week, Ιούλιος 2009) Πόλεμος χωρίς σύνορα, μια μεγάλη οικονομική κρίση, μια στρατιωτική περιπέτεια στη Μέση Ανατολή, μια ογκώδης συγκέντρωση του πλούτου ως αποτέλεσμα της αναδιάρθρωσης του οικονομικού συστήματος.
Οι οικονομικές και κοινωνικές εξαρθρώσεις είναι εκτεταμένες.
Οι ζωές των ανθρώπων καταστρέφονται
Ο κόσμος είναι στη συμβολή της σοβαρότερης κρίσης στη σύγχρονη ιστορία.
Οι πτωχεύσεις, μαζική ανεργία, η κατάρρευση των κοινωνικών προγραμμάτων, είναι οι ανεξιστόρητες συνέπειες.
Αλλά η κοινή γνώμη πρέπει να παραμείνει ανίδεη: “Υπάρχουν αυξανόμενα σημάδια της οικονομικής ανάκαμψης” “Ο πόλεμος της Μέσης Ανατολής δεν είναι ” ακριβώς πόλεμος “”, είναι μια ανθρωπιστική προσπάθεια» Οι δυνάμεις στρατιωτικού συνασπισμού μάχονται “στη διατήρηση της ειρήνης,” παλεύουν τη “τρομοκρατία με τη δημοκρατία”
«Πρέπει να προστατεύσουμε τους εαυτους μας ενάντια στις επιθέσεις τρομοκρατών»
“Πρέπει να αμυνθούμε ενάντια στις τρομοκρατικές επιθέσεις”
Οι αριθμοί για τις δολοφονίες αμάχων γίνονται διαχειρήσιμα νούμερα. Τα πολεμικά εγκλήματα κρύβονται. Οι άνθρωποι παραπλανιούνται στη φύση και την ιστορία της νέας παγκόσμιας τάξης.
Οι πραγματικές αιτίες και οι συνέπειες αυτής της παγκόσμιας οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης παραμένουν.
Η “πραγματική κρίση” πρέπει να παραλλαχτεί μέσω της πολιτικής παραπληροφόρησης ψεμάτων και μέσων.
Ετσι κατασκευάζονται κρίσεις εκεί που δεν υπαρχουν…
Είναι προς το συμφέρον των πολιτικών και των κυρίαρχων να εκτραπεί η δημόσια προσοχή. Πόσο καλύτερα να επιτύχει αυτόν τον στόχο;
Τεχνητά δημιουργεί μιαν ατμόσφαιρα του φόβου και του εκφοβισμού που χρησιμεύει να αποδυναμώσει και να αφοπλίσει τις αντιστάσεις ενάντια στην καθιερωμένη οικονομική και πολιτική τάξη. Ο στόχος είναι να υπονομευθούν όλες οι μορφές αντίθεσης και κοινωνικής αντίστασης. Η παγκόσμια πανδημία γρίπης χοίρων χρησιμεύει να παραπλανήσει την κοινή γνώμη. Η «πανδημία» του 2009, που άρχισε στο Μεξικό τον Απρίλιο: συμπίπτει με μια οικονομική ύφεση. Συμπίπτει μια μια εποχή στρατιωτικής κλιμάκωσης.
Το επιδημιολογικό στοιχείο κατασκευάζεται, πλαστογραφείται και είναι διαχειρήσιμο. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (WHO), μια επιδημία απειλεί τις ζωές εκατομμυρίων των ανθρώπων Μια “καταστροφική έκτακτη ανάγκη” κατασκευάζεται. Οι οργανισμοί.όπως ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας (WHO) και το αμερικανικό κέντρο για τον έλεγχο ασθενειών (CDC) είναι εγκεκριμμένοι οργανισμοί . Γιατί να πουν ψέμματα;
Οι άνθρωποι θεωρούν ότι η κρίση δημόσιας υγείας σε διεθνές επίπεδο είναι πραγματική και ότι οι ανώτεροι υπάλληλοι κυβερνητικής υγείας “εργάζονται για το δημόσιο αγαθό.”
Τα δημοσιεύματα στον τύπο επιβεβαιώνουν την πρόθεση της αμερικανικής κυβέρνησης να εκτελέσει ένα πρόγραμμα μαζικού H1N1 εμβολιασμού το φθινόπωρο του2009. Μια σύμβαση για 160.000.000 δόσεις έχει υπογραφεί με μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, για να εμβολιάστει περισσότερο από μισό αμερικανικό πληθυσμό. Παρόμοια σχέδια βρίσκονται σε εξέλιξη σε άλλες δυτικές χώρες συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, Καναδάς, το UK.
Οι εθελοντές στρατολογούνται για να εξετάσουν το εμβόλιο γρίπης χοίρων κατά τη διάρκεια του μήνα Αυγούστου, με σκοπό να εκτελεστεί ένα εθνικό πρόγραμμα εμβολιασμού το φθινόπωρο. Στην πόλη της Νέας Υόρκης τον Απρίλιο, αρκετά παιδιά ταξινομήθηκαν ως νοσούντα με τον ιό H1N1, όμως σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις, η διάγνωση δεν επιβεβαιώθηκε εργαστηριακά.
Ο Δρ. Frieden σημαιώνει ότι οι ανώτεροι υπάλληλοι υγείας συνήγαγαν το προκαταρκτικό συμπέρασμά τους μετά από δοκιμές στα χαρτομάντηλα μόνο από οκτώ σπουδαστές, άλλες δοκιμές σε μαθητές βγήκαν αρνητικές στο ιό.
Στην πραγματικότητα οι εκθέσεις είναι αντιφατικές: σύμφωνα δημοσιεύματα, μόνο απο το έργαστήριο της Ατλάντα CDCP επιβεβαιώθηκε κρούσμα H1N1.” (Michel Chossudovsky, τα πολιτικά ψέματα και η παραπληροφόρηση MEDIA σχετικά με την πανδημική, σφαιρική έρευνα γρίπης χοίρων, Μάιος 2009, τελευταία αναφορά είναι από των New York Times, τις 25 Απριλίου ..2009) Η γρίπη είναι μια κοινή ασθένεια. Εκτός αν υπάρχει μια λεπτομερής εξέταση εργαστηρίων,ο ιός δεν μπορεί να ταυτοποιηθεί
Υπάρχουν πολυάριθμες περιπτώσεις της εποχιακής γρίπης σε ολόκληρη την Αμερική, σε ετήσια βάση. “Σύμφωνα με το καναδικό ιατρικό περιοδικό ένωσης, η ΚΟΙΝΗ γρίπη σκοτώνει μέχρι 2.500 Καναδούς και περίπου 36.000 Αμερικανούς ετησίως. Παγκοσμίως, ο αριθμός θανάτων που αποδίδονται στη γρίπη κάθε έτος είναι μεταξύ 250.000 και 500.000 “(Thomas Walkom, το αστέρι του Τορόντου, 1 Μαϊ’ου 2009). Πόσο αποτελεσματικά να κατευνάσεις και να χαλιναγωγήσεις την οργή των ανθρώπων; Κατασκεύασε μια κρίση. Μια παγκόσμια πανδημία. Στάλλαξε το φόβο. Η πανδημία γρίπης χρησιμοποιείται για να εμποδίσει την οργανωμένη αντίσταση ενάντια στην κυριαρχική ελίτ. Παρέχει μια πρόφαση και μια αιτιολόγηση για να υιοθετηθούν καταστάσεις εκτάκτης ανάγκης.
Στο πλαίσιο της υπάρχουσας νομοθεσίας στις ΗΠΑ, ο στρατιωτικός νόμος, που υπονοεί την αναστολή της συνταγματικής κυβέρνησης, θα μπορούσε να επικαλεσθεί στην περίπτωση “μιας καταστροφικής έκτακτης ανάγκης” συμπεριλαμβανομένου τη H1N1 πανδημίας γρίπης Ο εμβολιασμός ως έκτακτη ανάγκη και τα αμέτρηρα εκατομμύρια για τις φαρμακευτικές εταιρίες
Η εξαπάτηση με τη γρίπη των πτηνών το 2005, ήταν μια πρόβα για την «πανδημία» του 2009. Οι βιοτεχνολογικές και φαρμακευτικές εταιρίες και τα πάρε δώσε με τις κυβερνήσεις και τους οργανισμούς πίσω από κλειστές πόρτες, είχαν ως αποτέλεσμα, την απόκρυψη από τις κυβερνήσεις για τους κινδύνους του υδράργυρου thimerosal στα εμβόλια. Ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας με τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες Baxter, GlaxoSmithKline, Novartis, Sanofi- Aventis και AstraZeneca έχει συμφωνήσει στη παραγωγή 4,9 δισεκατομμυρίων εμβολίων και έχουν υπογράψει τις συμβάσεις 50 κράτη…
Ο ΠΟΥ αρνείται να δώσει τα πρακτικά της συνεδρίασης που αποφασίστηκε με τις παραπανω φαρμακοβιομηχανίες η μαζική παραγωγή του εμβολίου για τη γρίπη H1N1
Σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις με τον ΠΟΥ, έχει την εξουσία να αναγκάσει τα κράτη μέλη του, που είναι 194 σε καραντίνα και ταξιδιωτικές οδηγίες αν δεν υπακούσουν…στον εμβολιασμό, ωστε να επιτύχει τον προγραμματισμένο εμβολιασμό… Η ζωή απειλείται από το εμβόλιο…
Αν και τα δικαιώματα κατασκευής του εμβολίου έχουν δοθεί σε μερικές εταιρίες, η πατέντα και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στην εταιρία Baxter. H αίτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας εμβολίων Baxter ΗΠΑ 2009/0060950 Α1. (Βλ. William Engdahl, παρέχει τώρα νομική ασυλία για τους κατασκευαστές εμβολίων γρίπης χοίρων, Ιούλιος 2009)
Η πατέντα αφορά «τη σύνθεση ή το εμβόλιο περιλαμβάνει περισσότερα από ένα αντιγόνα… όπως η γρίπη Α και η γρίπη β που επιλέγεται ειδικά από ανθρώπινο ιό.
H1N1, H2N2, H3N2, H5N1, H7N7, H1N2, H9N2, H7N2, H7N3, υποκατηγορίες H10N7, από τη γρίπη χοίρων H1N1, H1N2, H3N1 και H3N2 υποκατηγορίες, από τη γρίπη σκυλιών ή αλόγων H7N7, H3N8 και υποκατηγορίες από πτηνά H5N1, H7N2, H1N7, H7N3, H13N6, H5N9, H11N6, H3N8, H9N2, H5N2, H4N8, H10N7, H2N2, H8N4, H14N5, HΡ5, υποκατηγορίες H12N5.” Κατάλληλες συνθέσεις για τη παραγωγή του εμβολίου μπορούν να επιλεχτούν από τα ορυκτά πηκτώματα, το υδροξείδιο αλουμινίου, ουσίες επιφάνειας, lysolecithin, pluronic polyols, τα polyanions ή τα γαλακτώματα πετρελαίου , ή ένας συνδυασμός επ’ αυτού. η επιλογή του βοηθού από την προοριζόμενη χρήση. Η τοξικότητα μπορεί να ποικίλει από καμία τοξικότητα στην υψηλή τοξικότητα.”
Χωρίς τη νομική ευθύνη, μπορεί η Baxter να προετοιμάζεται να πωλήσει τις εκατοντάδες των εκατομμυρίων των δόσεων που περιέχουν το ιδιαίτερα τοξικό υδροξείδιο αλουμινίου ως βοηθό;
Στρατιωτικός νόμος, εγκλεισμός και στρατόπεδα καραντίνας
“… τα κέντρα κράτησης, η στρατικοποιημένη αστυνομία, οι φωτογραφικές μηχανές επιτήρησης και ένας εσωτερικός στρατιωτικός νόμος δεν είναι αρκετά… Ακόμα κι αν ξέρουμε ότι οι εγκαταστάσεις καραντίνας είναι ήδη σε ισχύ, θέλουμε τώρα να γίνουν τέτοιες κατασκευές στρατόπεδων στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις χρησιμοποιώντας την πάντα δημοφιλή δικαιολογία ότι οι εγκαταστάσεις είναι για τους σκοπούς μιας εθνικής έκτακτης ανάγκης. Με το κάλπικο χρέος και την κρίση οικονομίας να πηγαίνει χειρότερα και χειρότερα, η πιθανότητα να ξεσπασει κοινωνική οργή και συγκρούσεις γίνεται μια μεγαλύτερη απειλή. Την ανάγκη για λήψη ανάλογων μέτρων εξετάζει η Ισλανδία, και η Ελλάδα και άλλα κράτη (Daily Paul, September 2008, Σεπτέμβριος 2008)
Από την έρευνα του Michel Chossudovsky που δημοσιεύτηκε στις 26 Ιουλίου στο
http://globalresearch.ca
Δημοσιεύτηκε από Αναρχικούς, αναρχικές μέσα και έξω απο σχολεία και σχολές
Σύμφωνα με τους «ειδικούς» η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο στα πλαίσια της αναζήτησης των ανθρώπων για καλύτερες συνθήκες ζωής. Η μετανάστευση σύμφωνα με την κρατούσα άποψη θεωρείται εκούσια. Αν όμως κάποιος κάνει μια απλή αναδρομή τουλάχιστον στους τελευταίους αιώνες θα δει ότι η μετανάστευση έχει χρησιμοποιηθεί πάντα ως μέσο για την επιβολή και τη διατήρηση της εξουσίας.
Από την βιομηχανική αναδιάρθρωση στην Αγγλία που οι εξουσιαστές προκειμένου να σπρώξουν το αγροτικό πληθυσμό στις βιομηχανικές περιοχές, που τότε αναπτύσσονταν, έκαιγαν και περιέφραζαν τις αγροτικές εκτάσεις, για να στερήσουν τους πρωτογενείς πόρους, μέχρι τις μέρες μας που εστίες πολέμων, «ανακατατάξεις», (όπως αυτές της ανατολικής Ευρώπης από τη δεκαετία του ’90), δημιούργησαν τις συνθήκες εκείνες για την εξαθλίωση πληθυσμών και την «εκούσια» φυγή από τους τόπους της μέχρι τότε διαβίωσής τους.
Η εσωτερική, αρχικά, μετανάστευση και λίγο αργότερα η μετανάστευση προς τους βιομηχανικά αναπτυσσόμενους τόπους εμπεριέχει το στοιχείο της επιβολής, πρωταρχικά ως προς εκείνους που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν και κατά δεύτερον σε αυτούς που ήδη κατοικούν στους τόπους υποδοχής.
Η κυριαρχία χρησιμοποιεί με ποικίλους τρόπους, αυτό το αναλώσιμο εξαθλιωμένο έμψυχο «υλικό».
Επαναδιαπραγματεύεται και επιβάλλει τις εξουσιαστικές σχέσεις ενώ εκμεταλλεύεται με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τους διαχωρισμούς που η ίδια έχει κατασκευάσει.
Χρησιμοποιεί δοκιμασμένες μεθοδεύσεις, όπως η δημοσιοποίηση της «αύξησης» των δεικτών της εγκληματικότητας και η ανάγκη καταπολέμησης της. Αυτή όμως η εγκληματικότητα (απότοκος της εξαθλίωσης και των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών που έχουν επιβληθεί) σε καιρούς που η κοινωνική οργή τείνει να δημιουργήσει ρήξεις και φθορές στην καθεστηκυία τάξη, είναι και το εργαλείο της εξουσίας για περισσότερη καταστολή. Οι άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες βρίσκονταν ανέκαθεν οι οικονομικοί μετανάστες, επιβάλλονται από την εξουσία προκειμένου να πετύχει τους εκάστοτε στόχους της.
Ένας σημαντικός στόχος είναι η αποσύνθεση της συνοχής των ανταγωνιστικών προς την εξουσία τμημάτων του κοινωνικού χώρου. Αλλά και η ανάπτυξη ανταγωνισμών μέσα στον κοινωνικό χώρο, ώστε να αποσυμπιέζεται και να εκτονώνεται η αντίθεση προς την κυριαρχία.
Οι προσδοκίες που κατά καιρούς καλλιεργούνται από τους εξουσιαστές και τις πολιτικές τους προεκτάσεις, για καλυτέρευση των συνθηκών των ημεδαπών και ενσωμάτωση των εξαθλιωμένων, είναι ένα ακόμη εργαλείο για την κάμψη της κοινωνικής οργής, στα πλαίσια των παροχών που της επιτρέπουν να «αναζωογονεί» την διατήρηση του καθεστώτος καταπίεσης κι εκμετάλλευσης.
Οι περιοχές της Αττικής που ιστορικά έχουν φιλοξενήσει πρόσφυγες, εσωτερικούς μετανάστες αλλά και οικονομικούς μετανάστες από άλλες περιοχές του πλανήτη από το 1922 και μέχρι τις μέρες μας είναι οι εξής:
Οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας το 1922, ένας πληθυσμός 220.000 που κατέληξε στην Αθήνα σε πληθυσμό κατοίκων 450.000 περίπου, εγκαταστάθηκαν: «στην Καλλιθέα (Σκοπευτήριο, Χαροκόπου), τα Κουντουριώτικα, την Κοκκινιά, την Δραπετσώνα και τον Κορυδαλλό κ.α. Σε περιοχές εκτός σχεδίου ή ανάμεσα στους πλούσιους πολεοδομικά χώρους ανάμεσα στα κτήρια της οργανωμένης δόμησης όπως στην Κοκκινιά (πολυκατοικίες), την Νέα Φιλαδέλφεια, την Νέα Ιωνία και τις Τζιτζιφιές. Πρέπει να σημειωθεί ότι ανάμεσα στις κτισμένες από το κράτος κατοικίες, εγκαταστάθηκαν και άλλοι πρόσφυγες είτε συγγενείς ή συγχωριανοί εκείνων που έλαβαν διαμέρισμα ή κατοικία, οι οποίοι κατοίκησαν κυριολεκτικά σε παράγκες ανάμεσα στα μπλόκ της οργανωμένης δόμησης, όπως για παράδειγμα στις Τζιτζιφιές.
Εδώ πια έχουμε κανονικές παραγκουπόλεις, μεγάλες σε μέγεθος με πληθυσμό από 2-4 χιλιάδες κατοίκους, σε πυκνά συσσωματώματα παραγκών, από κάθε υλικό και μορφή, όπου αρκετά αργότερα το κράτος τις εξόπλισε με στοιχειώδη ύδρευση και αποχέτευση, και όπου παρέμειναν οι πρόσφυγες μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 1960 και αργότερα», (Παραγκουπόλεις ένα τυπικό καπιταλιστικό φαινόμενο, Γ. Σαρηγιάννης).
Οι βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών, οι εκκενώσεις χωριών και η καταστροφή από τους κρατιστές των καλλιεργειών, κατά τη διάρκεια του εμφύλιου, ονομάστηκε από τους «ειδικούς» αστυφιλία.
Αυτή τη περίοδο εγκαταστάθηκαν σε άθλιες συνθήκες 500.000 άνθρωποι στη περιοχή της Αθήνας σε πληθυσμό που αριθμούσε τότε περίπου 1360.οοο, οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στις δυτικές περιοχές της Αθήνας, ενώ άλλοι που είχαν καταφέρει να πουλήσουν μέρος από τις περιουσίες τους, εγκαταστάθηκαν στις πολυκατοικίες των περιοχών της Αθήνας, Κυψέλη, Πατήσια, κλπ, στις λεγόμενες «αθηναϊκές πολυκατοικίες». Τη δεκαετία του ’50 περιοχές που φιλοξένησαν τους εξαθλιωμένους εσωτερικούς μετανάστες ήταν μεγάλες εκτάσεις στο Μενίδι, τα Λιόσια, την Πετρούπολη, το Περιστέρι, και, προς τον Πειραιά και το Θριάσιο, το Πέραμα, τον Κορυδαλλό, τον Ασπρόπυργο, την Ελευσίνα, κ.α.
Από τη δεκαετία του 1990 αυτές περίπου οι περιοχές δέχτηκαν και τους μετανάστες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και όχι μόνο απ’ αυτές.
Τα κύματα μεταναστών μέχρι σήμερα στοιβάζονται επίσης και σε παραγκουπόλεις δίπλα σε γεωργικές καλλιέργειες, βλ. Ηλεία και φραουλοπαραγωγοί, αλλά και πλάι στα υπό κατασκευή ολυμπιακά έργα κ.λπ.
Επίσης τα ημιυπόγεια και τα μικρά διαμερίσματα των εσωτερικών μεταναστών του 1950, έχουν κατοικηθεί από τις νέες φουρνιές εξαθλιωμένων ανθρώπων.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι δυνατόν να επιτευχθεί συσπείρωση των εξαθλιωμένων και καταπιεσμένων και να υπάρξουν εξεγερτικές διεργασίες . Στον αντίποδα, όμως, όλο και περισσότερο λειτουργεί η ανασφάλεια και η αλλοτρίωση με αποτέλεσμα να υπάρχουν φαινόμενα ρατσισμού, και από την άλλη οι εξαθλιωμένοι να εξαρτούνται από τοπικές και πολυεθνικές μαφίες.
Τα κατά καιρούς μεταναστευτικά ρεύματα και οι πρόσφυγες χρησιμοποιήθηκαν από το κράτος με πολλούς τρόπους. Η εξουσιαστική σχέση και η υποτέλεια που καλλιεργήθηκε από τη πλευρά των κυρίαρχων περιελάμβανε «παροχές» μέσω της νομιμοποίησης των κατοικιών τους, εξάρτηση από μαφίες και κομματικούς προστάτες κλπ. Γειτονιές που παραδοσιακά ήταν προσφυγικές και μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους συμμετείχε στην αντίσταση και τον εμφύλιο, αρχικά δέχτηκαν καταστολή και αργότερα παροχές για την ενσωμάτωση των κατοίκων τους. Δεν είναι τυχαίο πως η δικτατορία της 21ης Απριλίου εξάλειψε όσες παράγκες είχαν απομείνει κτίζοντας πολυκατοικίες. Σε άλλες περιπτώσεις που το κράτος είχε σοβαρό πρόβλημα εκκενώθηκαν και κατεδαφίστηκαν, όπως έγινε στις παραγκουπόλεις της Δραπετσώνας το 1960.
Τα κύματα των οικονομικών μεταναστών από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα στοιβάχτηκαν στις ίδιες περιοχές. Αντιμετώπισαν την ίδια μεταχείριση από το κράτος, με τους προηγούμενους. Απορροφήθηκαν και αυτά με τη σειρά τους από τους πολιτικούς μηχανισμούς του κράτους, λεηλατήθηκαν από μαφίες ομοεθνών τους, είτε από τους μηχανισμούς νομιμοποίησης και εύρεσης εργασίας στις οποίες συνυπάρχουν πολιτικοί μηχανισμοί αλλοτρίωσης και οργανωμένες συμμορίες. Χρησιμοποιήθηκαν από το κράτος και το κεφάλαιο, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είχαν χρησιμοποιηθεί οι προηγούμενοι.
Η εκμετάλλευση, η καταστολή η αλλοτρίωση είναι το ζητούμενο για τη κυριαρχία, οι διαχωρισμοί μεταξύ προσφύγων και ντόπιων είναι μια από τις δικές της συνταγές, όπως και οι δείκτες «αύξησης» της εγκληματικότητας, η οικονομική κρίση, ο κίνδυνος της τρομοκρατίας κλπ.
Το ζητούμενο για τους αναρχικούς όμως είναι να μπορούν να συνθέσουν και να αναλύσουν αυτά τα συστατικά της κυριαρχίας που τους κάνουν να στέκονται εχθρικά απέναντί της. Δεν έχουν να ζητήσουν τίποτα από το κράτος, γιατί γνωρίζουν ότι οι παροχές του, θα είναι ένα τερτίπι για τη διαιώνιση της εξουσίας. Η καταστολή και η αφομοίωση γίνεται με πολλούς τρόπους όπως η βία, οι παροχές και η διαπραγμάτευση.
Οι λογικές της συνδιαλλαγής είναι το ίδιο εχθρικές με την ωμή βία του κράτους, οι μισές αλήθειες και τα πολιτικά παιχνίδια δεν μας αφορούν. Για τον απλούστατο λόγο πως η ανθρώπινη ευτυχία δεν μπορεί να χτιστεί με ψέματα και απάτες που είναι συστατικά της πολιτικής.
(Δημοσιεύτηκε από Αναρχικούς/ες μέσα και έξω από σχολεία και σχολές)
Πολιτική θα είναι η απόφαση για κλείσιμο των σχολείων με αφορμή την γρίπη, τις επόμενες βδομάδες και πριν από τις διακοπές των χριστουγέννων.
Όπως αναφέρεται στην ΚΕ «διακεκριμένοι επιστήμονες» εισηγούνται το κλείσιμο των σχολείων, έως και δυο βδομάδες, αλλα η απόφαση θα ληφθεί από το Μαξίμου και είναι πολιτική…
Όπως προκύπτει και από την δημοσκόπηση που δημοσιεύεται στη ΚΕ, η «φοβερή και τρομερή γρίπη», είναι μια απλή ίωση με συνήθη συμπτώματα και δεν απασχολεί και πολύ τους ανθρώπους που την περνάνε χωρίς να επισκεφτούν γιατρό. Αντίθετα φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αρνητικοί στον εμβολιασμό των ίδιων και των παιδιών τους.
Εν αναμονή του Δεκέμβρη και προκειμένου να αποφευχθούν από το κράτος πιθανές καταλήψεις σχολείων, προς το παρόν δύο είναι τα σχέδια καταστολής, το ένα εφαρμόζεται ήδη και έχει να κάνει με τον προγραμματισμό των life style σχολικών εκδρομών μέσα στον Δεκέμβρη, πριν από τις διακοπές.
Το δεύτερο που εξετάζεται και είναι πιθανό να εφαρμοστεί είναι το κλείσιμο των σχολείων λόγω της «πανδημίας» της γρίπης… το “επίμαχο” διάστημα των πρώτων εβδομάδων του Δεκέμβρη. Επίσης υπάρχει και η εντολή εισαγγελέα για ποινικές διώξεις στους καταληψίες μαθητές και τους γονείς τους, αλλά ακόμα δεν έτυχε εφαρμογής…, εξαιτίας της πρόκλησης που εμπεριέχει και των πιθανών αντιδράσεων που θα ακολουθήσουν.
Αυτό που διαφεύγει στους σχεδιαστές, είναι ότι τον περασμένο Δεκέμβρη κανείς δεν χρειάστηκε να μείνει στις καταλήψεις των σχολείων γιατί όλοι συγκρούονταν στους δρόμους, οπότε τσάμπα πρόληψη…
Αυτοί μπορούν να σχεδιάζουν, αυτό που δεν μπορούν να προβλέψουν είναι ότι οι κοινωνικές εκρήξεις και συγκρούσεις δεν προγραμματίζονται, σε τακτά χρονικά διαστήματα…, ξεσπούν συνήθως με καποια αφορμή και δεν χειραγωγούνται, ούτε με κλείσιμο σχολείων, ούτε με πανδημίες, ούτε με προγραμματισμένες επετειακές εκδηλώσεις. Εκείνες τις στιγμές όποιο σχεδιασμό και να έχει κάνει το κράτος δεν είναι καθόλου σίγουρο, ότι θα μπορεί να τον ακολουθήσει. Εκείνες οι στιγμές της εξέγερσης και της σύγκρουσης δεν προγραμματίζουν τη συνάντηση τους με το κράτος, έρχονται και απειλούν την ίδια του την ύπαρξη…
Δημοσιεύτηκε από Αναρχικούς, αναρχικές, μέσα και έξω από σχολεία και σχολές
Το βίντεο για την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη, που προβλήθηκε τη δεύτερη μέρα του Αναρχικού διημέρου στο Πολυτεχνείο. Η δεύτερη μέρα είχε θέμα συζήτησης: Η εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008, η Άμεση Δημοκρατία και η Αναρχική προοπτική
Ανέκαθεν, στις ανθρώπινες κοινωνίες υπήρξαν αγωνιζόμενες μερίδες ανθρώπων που αντιλήφθηκαν την εκμετάλλευση που βιώναν και αναζήτησαν τρόπους για επανάκτηση της κλεμμένης ελευθερίας τους
Η κοινωνική αντιβία αντιπαρατίθεται στην καθημερινή βία των κυριάρχων με διάφορους τρόπους, καθημερινά γύρω μας και σε διάφορες μορφές εκδηλώνεται ο κοινωνικος πόλεμος.
Οι εξουσιαστές ανέκαθεν προσπαθούσαν να απονοηματοδοτήσουν τις κοινωνικές εξεγέρσεις και αντιστάσεις, τις τοποθετούν στα πλαίσια της απλής παρέκκλισης από την υποταχτική ομαλότητα.
Οι διαθέσεις χειραφέτησης και απελευθέρωσης από τη σκλαβιά της εξουσίας των εξεγερμένων παρουσιάζονται ως ανάγκη για μεταρρυθμίσεις και αναδιοργάνωση της κρατικής επιβολής. Οι εξουσιαστές μετά από κάθε κοινωνική εξέγερση χρησιμοποιούν όλα εκείνα τα εργαλεία για να αναδιαρθρώσουν και να ενισχύσουν την εξουσία τους. Η αλλαγή καθεστώτος το 1974 προσπάθησε να αφομοιώσει και να ξεφουσκώσει την κοινωνική οργή, να τη μεταλλάξει σε δημοκρατικές παροχές και εκδημοκρατισμό της κρατικής μηχανής.
Ο στρατός αντικαταστάθηκε σύντομα από ΜΑΤ και ΜΕΑ, η ωμή καταστολή με τη συναίνεση για την εξόντωση των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Οι εξεγερσιακές στιγμές αποτελούν, η καθεμια απο αυτές, παρακαταθήκη στον αγώνα των καταπιεσμένων και εμπλουτίζουν με νέα χαρακτηριστικά τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και την Αναρχία,
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ΄73 αποτελεί μια ακόμα παρακαταθήκη για τους αγώνες των ανθρώπων και ένα βήμα προς στην ελευθερία.
Οι κοινωνικοί αγώνες δεν εξωραίζονται, δεν ρευστοποιούνται δεν αφομοιώνονται.
Δεν χαρίζουμε , δεν παραχωρούμε καμιά εξέγερση στις ύαινες της εξουσίας, στη συνδιαλλαγή και στη λήθη.
Βαδίζουμε αταλάντευτα στο δρόμο προς την πανανθρώπινη Ελευθερία και την Αναρχία.
Συγκέντρωση στη πλ. Κλαυθμώνος στις 2.30μμ και πορεία Αναρχικοί. Αναρχικές μέσα και έξω από σχολεία και σχολές
«΄Οποιοι θέλουν μπαίνουν στη χώρα ή φεύγουν όποτε θέλουν. H εγκληματικότητα έχει πάρει απίστευτες διαστάσεις[…]Εχουμε μια πρωτοφανή έκρηξη βίας», δήλωσε ο Χρυσοχοίδης στην Κ της Κυριακής.
Και συνέχισε με τα γνωστά γελοία επιχειρήματα περί κάμψης του τουρισμού λόγω του περασμενου Δεκέμβρη, στην Αθήνα.
Λες και όλος ο ελλαδικός χώρος και οι κάτοικοι του, δεν περίμεναν την κάμψη, το κλείσιμο των μαγαζιών, και την έκρηξη της ανεργίας και πριν την κοινωνική εξέγερση, λες και μόνο εκείνος ο μήνας έφταιγε για την συνεχή συρρίκνωση και την οικονομική ανασφάλεια και την ανέργια
«Λόγω του περασμένου Δεκεμβρίου. H ζημιά στον τουρισμό και στο εμπόριο ήταν μεγάλη εξαιτίας των επεισοδίων. Σας θυμίζω την προβολή από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.»
Όχι ο ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ δεν τρελάθηκε, ούτε κάποιοι θέλουν να τον κάψουν με τις συνεχείς δηλώσεις και συνεντεύξεις στα ΜΜΕ. Ο ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ αναβαθμίζεται…
Δεν είναι τυχαίο που εδώ και 40 μέρες που το Πασοκ διαχειρίζεται την εξουσία, οι δηλώσεις του ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ και οι εξαγγελίες του είναι οι μόνες που ακούγονται, μαζί με του υπουργού οικονομικών για χρεωκοπία, επιτήρηση και έλλειμμα, που κατά την ΕΕ οφείλεται σε διαρθρωτικά προβλήματα. Λένε τα παπαγαλάκια της ευρώπης, ότι για αυτό θα είναι η μόνη χώρα που θα τιμωρηθεί με επιτήρηση και άλλα, όχι γιατί είναι η μόνη στην ευρωζώνη με έλλειμμα, αλλά γιατί το έλλειμμα οφείλεται σε διαρθρωτικά προβλήματα…
Στη περίοδο της οικονομικής επιτήρησης, της ανέχειας, στη παρούσα φάση που το κράτος αναδιαρθρώνεται και απομένει με το ένα του πρόσωπο, αυτό της κρατικής βίας και καταστολής, ενώ αποβάλλει το όποιο προνοιακό φτιασίδι, ο ρόλος του κάθε Χρυσοχοίδη είναι αυτός ακριβώς: Να καταδείξει ότι για την εξαθλίωση δεν ευθύνονται οι εξουσιαστές, αλλά κομμάτια της κοινωνίας, είτε αυτοί είναι μετανάστες, τοξικοεξαρτημένοι, άστεγοι, αγωνιζόμενοι, αναρχικοί.
Ο κάθε Χρυσοχοίδης θα δείξει τους αποδιοπομπαίους τράγους και θα σαλπίσει για κυνήγι μαγισσών, ώστε να εξασφαλίσει μια ορισμένη συναίνεση, που θα πετύχει το προχώρημα των σχεδιασμών των κρατιστών
Όμως ο Χρυσοχοιδης προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και έδειξε την κοινωνία ολόκληρη, ως υπεύθυνη για όλα τα δεινά που πρέπει να ξεριζωθούν.
Την επόμενη μέρα, στις προαναγγελίες για αλλαγές στην ΕΛΑΣ και την πρόσληψη πτυχιούχων ρουφιάνων πολιτών για τη δημιουργία «ειδικής υπηρεσίας πανελλαδικής εμβέλειας, που υποτίθεται θα διώκει το οικονομικό έγκλημα. Μέσα από την υπεροψία του θα αποκαλύψει τα σχέδια των εξουσιαστών και την αντικοινωνική τους φύση: «Στη χώρα μας επικρατεί εκρηκτικό κλίμα, ζούμε σε μια περίοδο έκρηξης της βίας και της ανομίας, γεγονός που οφείλεται στα έντονα κοινωνικά προβλήματα, τη διάλυση των υπηρεσιών και τη διείσδυση του οργανωμένου εγκλήματος σε όλα τα επίπεδα της οικονομίας[…] Το οργανωμένο έγκλημα με αλληλοσυνδέσεις διατρέχει ολόκληρη την κοινωνική δομή και υπάρχει κίνδυνος να τινάξει στον αέρα την κοινωνική ειρήνη»
Δηλαδή η κοινωνία των ανθρώπων στο σύνολο της είναι αυτή που είναι παρανομεί και βιαιοπραγεί, πάντα κατά τον επιτυχημένο ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ….
Οι διαχειριστές των κρατικών πραγμάτων, δεν διστάζουν πια να δείξουν πόσο εχθρικοί και αντικοινωνικοί είναι.
Η κοινωνία των ανθρώπων κατα τον ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ είναι αυτή που έχει σαπίσει και διαφθαρεί, η εξουσία θα την φέρει στον ίσιο δρόμο με την βία, την καταστολή και όπου χρειάζεται με μεθόδους ρουφιανιάς και φαρ-ουεστ.
Με την οικονομική επιτήρηση, την περαιτέρω συρρίκνωση των όποιων κοινωνικών παροχών και τις αναδιαρθρώσεις που βασίζονται σε διακρατικές συμφωνίες.
Με λίγα λόγια, επιτήρηση και καταστολή θα πάνε χέρι-χέρι. Το κράτος αναδιαρθρώνεταιμ αναβαθμίζεται για να επεμβαίνει ακόμα πιο βίαια και απροκάλυπτα στις ζωές των ανθρώπων. Το κράτος ανενδοίαστα και χωρίς προσχήματα πια προχωρά στην εξόντωση των ανθρώπων.
Όμως οι σχεδιασμοί των κρατιστών, δεν έχουν λάβει υπόψη τους τις φυσικές αντιστάσεις που έχουν οι άνθρωποι στην υποδούλωση και τη σκλαβιά, τις παρακαταθήκες των εξεγερτικών στιγμών που είναι άπειρες στους αιώνες.
Δεν έχουν λάβει υπόψη τους τις πανανθρώπινες αξίες, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του, είτε ήδη το έχει συνειδητοποιήσει, είτε όχι ακόμα. Δεν έχουν λάβει υπόψη τους την φύση των ανθρώπων που είναι σύμφυτη με την ελευθερία. Ας αφήσουμε λοιπόν τον ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ να μας αποκαλύπτει ξεδιάντροπα, πόσο εχθρικοί είναι οι εξουσιαστές ενάντια στους ανθρώπους. Όσο πιο πολύ πέφτουν οι μάσκες, τόσο περισσότεροι άνθρωποι παύουν να τρέφουν αυταπάτες…
«Εκπαίδευση είναι μορφή εξειδικευμένης κοινωνικοποίησης που ασκείται κατά κανόνα από φορείς που βρίσκονται έξω από την οικογένεια και έχει ως περιεχόμενό της την μετάδοση γνώσεων, δεξιοτήτων και μορφών ενέργειας ή συμπεριφοράς εντός ειδικών ιδρυμάτων. (Τσαούσης, «Λεξικό της κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης»)
Η εκπαίδευση είναι μια επιβαλλόμενη διαδικασία, μέσα από την οποία το κράτος επιχειρεί να προσδώσει κοινά χαρακτηριστικά και δεξιότητες στους νέους ανθρώπους, ώστε να τους καταστήσει πειθήνιους και χρήσιμους στην εξυπηρέτηση της διαιώνισης της κυριαρχίας και της καταπίεσης.
Το έθνος-κράτος που ιδρύθηκε κατά τα δυτικά πρότυπα στον Ελλαδικό χώρο, κατά τη περίοδο της αντιβασιλείας του Όθωνα, καθιέρωσε την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ώστε να διαμορφώσει κοινή εθνική συνείδηση στον πληθυσμό και να επιτύχει την παραγωγή εξειδικευμένων υπηκόων. Η υποχρεωτική εκπαίδευση ως παροχή του κράτους, συνοδεύεται και από την ποινικοποίηση της άρνησης των γονιών να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο.
Οι κατά καιρούς εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, σκοπό έχουν την προσαρμογή του εκπαιδευτικού συστήματος στις ανάγκες της οικονομίας και την παραγωγή αναλώσιμου έμψυχου υλικού. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από την ειδίκευση και τις εξουσιαστικές σχέσεις που διαμορφώνονται στα πλαίσια των διαβόητων αναγκών της αγοράς. Οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, όμως έχουν σταθεί και μια αφορμή για να ξεσπάσουν άγριες και μαζικές συγκρούσεις, στις οποίες συμμετείχε το σύνολο των νέων ανθρώπων. Με μια πρώτη ματιά μπορεί να πει κανείς ότι ο κόσμος και ιδιαίτερα οι νέοι που συμμετείχαν στις μαθητικές και φοιτητικές εξεγέρσεις τη δεκαετία του 1990 και τη διετία του 2006-07 απαιτούσαν δημόσια και δωρεάν παιδεία και άλλα ευκολοχώνευτα που συνήθως προτάσσουν οι διαφόρων λογιών διαχειριστές και διαλεκτικοί πολιτικοί.
Το γεγονός είναι ότι οι αφορμές που δίνονται με τις κατά καιρούς εξαγγελίες των κρατιστών για εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δίνουν την ευκαιρία να ξεσπάσει όλη η οργή και η αντίδραση στην διαδικασία εκείνη που αντιμάχεται μέχρι τελικής εξόντωσης την ελευθερία των ανθρώπων, μέσα από τη διαδικασία της εκπαίδευσης.
Απουσιολόγια, ποινολόγια, υποχρεωτικές προσευχές, αποκλεισμοί της διαφορετικότητας, life style εκδρομές, παρελάσεις, επιβολή παρουσίας στις διάφορες εθνικές επετείους, ποινικοποίηση των καταλήψεων και χίλια δυο άλλα εξουσιαστικά τερτίπια που έχουν επιστρατευτεί για την κάμψη των ανυπόταχτων. Όταν μιλάμε για τη γνώση που παρέχεται στα εκπαιδευτήρια(ειδικά ιδρύματα), μιλάμε πάντα για τη γνώση που επιλέγει το κράτος για να διδάξει την υποταγή. Από μικρή ηλικία οι νέοι δέχονται ιδεολογικό βομβαρδισμό. Το κράτος από εκφραστής της καταπίεσης παρουσιάζεται ως ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής ζωής και προστάτης της ελευθερίας.
Η δημοκρατία επιβάλλεται και προβάλλεται η θεώρηση ότι πρέπει η κοινωνία να ακολουθεί ηγέτες, κόμματα, ή άλλα αντιπροσωπευτικά σύνολα (δεκαπενταμελές, ΔΣ). Είναι χαρακτηριστικό ότι όποιος/α τολμήσει να βγεί έξω από τον καραγκιοζιλίκι της συνέλευσης της τάξης απειλείται με απουσία, αφού φαίνεται ως παροχή η ώρα του μαθήματος, κατά τη διάρκεια του οποίου γίνεται η συνέλευση…
Η εργασιομανία, η υπακοή, η υποτέλεια στα αφεντικά παρουσιάζονται ως αρετές της ανθρώπινης προσωπικότητας. Με την συστηματική διάδοση της θρησκευτικής ιδεοληψίας(μάθημα θρησκευτικών, προσευχές, εκκλησιασμός), με την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης (στρέβλωση ιστορίας, παρελάσεις, εθνικές γιορτές, σημαίες, ύμνοι κλπ) όπως και γενικότερα σε όλη τη δομή του εκπαιδευτικού συστήματος οι νέοι άνθρωποι δεν θα διδαχθούν τίποτα άλλο εκτός από τη δουλικότητα και την πειθαρχία στην εξουσία, ώστε να αναπαράγεται το εξουσιαστικό σύστημα και το κράτος.
Μια διαρκής πνευματική καταστολή, η εκπαιδευτική διαδικασία δομείται με τεχνικές ελέγχου και πειθάρχησης, όπως οι αποβολές, το απουσιολόγιο, η συνεχής αξιολόγηση, οι εξετάσεις και οι εξεταστικές.
Η μακροχρόνια υποχρεωτική παρουσία των νέων ανθρώπων μέσα στους εκπαιδευτικούς χώρους καταδεικνύει ξεκάθαρα το στοιχείο του εγκλεισμού. Τα κάγκελα, τα συρματοπλέγματα, τα ψυχρά κτίρια, η ώρα προαυλισμού θυμίζουν έντονα φυλακή όπου τα άτομα είναι υποχρεωμένα δια νόμου να ξοδεύουν τα χρόνια τους, μαντρωμένα από ρουφιάνους-επιστάτες και διευθυντές-δικαστές.
Οι εκπαιδευτικοί χώροι δεν μπορούν να οικειοποιηθούν ειρηνικά από τους εκπαιδευόμενους, γιατί το κράτος ως μοναδικός νόμιμος εκφραστής της βίας δεν θα άφηνε ποτέ να χαθεί αμαχητί το έδαφος. Οι προσπάθειες για να σαμποταριστεί το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν πολλές και μαχητικές όπως στην δεκαετία του ΄90 με τα συγκρουσιακά γεγονότα του ΄91 και ΄98 και πιο πρόσφατα με τα γεγονότα του 2006-2007. Τροχοπέδη πάντα παραμένει ο διαμεσολαβητικός και χειραγωγικός ρόλος των κομματικών παρατάξεων οι οποίες προσπαθούν όπως πάντα είτε να καπηλεύονται είτε να συκοφαντούν τις εξεγερτικές διαθέσεις των νέων.
Εκτός των κομμάτων και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους εντείνουν την επιθετικότητα τους απέναντι στους αγωνιζόμενους, με την ψήφιση του τρομονόμου, την αστυνομοκρατία στις πορείες, την καταστολή των καταλήψεων και την ποινική δίωξη των καταληψιών, σε μια προσπάθεια να διαδοθεί το δόγμα της τάξης και της ασφάλειας.
Οι εκπαιδευτικοί χώροι καταλαμβάνονται και καταστρέφονται. Στον πόλεμο για την απαλλαγή από όσους μας εξουσιάζουν θα χρειαστεί να δώσουμε πολλές μάχες σήμερα, αύριο, πάντα και παντού, μέσα και έξω από τις σχολές και τα σχολεία. Η πραγματική γνώση και η μόρφωση θα διοχετευθούν μόνο μέσα από την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά της εξουσίας, σε μια κοινωνία ελεύθερη κι ανεξούσια, χωρίς κράτος κι αφέντες.
Οι δρόμοι έχουν χαραχτεί, και βασίζονται στη πολύμορφη αναρχική δράση, στην κατάργηση των διαχωρισμών στην απόρριψη των ειδικών και των πρωτοποριών. Στους δρόμους αυτούς δεν κυνηγούν φαντάσματα δεν δαιμονοποιούν πρόσωπα, δεν αντιπολιτεύονται, δεν διαπραγματεύονται τις συνθήκες δουλίας και εκπαίδευσης.
Σε αυτούς τους δρόμους όσοι έχουν επιλέξει να βρεθούν παλεύουν για το ολοκληρωτικό σπάσιμο των συνθηκών καταπίεσης και εκμετάλλευσης στο δρόμο προς την ελευθερία και την αναρχία.
«Ο όρος “παραβατικότητα” με τις ποικίλες συνιστώσες του και βαθμούς εκδήλωσης εκφράζει την απόκλιση και έκτροπη συμπεριφορά παιδιών και ανηλίκων εφήβων, η οποία εμφανίσθηκε και διογκώθηκε κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η αποκλίνουσα αυτή συμπεριφορά δεν λαμβάνει πάντοτε την μορφή αξιόποινης εγκληματικής πράξης, ενώ σε μεγάλη έκταση δεν αποκαλύπτεται και δεν “καταγγέλλεται” από τα θύματά της, από τις οικογένειες των δραστών και το κοινωνικό περιβάλλον (διδακτικό προσωπικό, τοπική κοινωνία).
Από χρόνο σε χρόνο ωστόσο, κατά γεωγραφικές περιοχές, τοπικές κοινωνίες και ομάδες, όπως επίσης και κατηγορίες αυτής της έκτροπης συμπεριφοράς, επαυξάνεται ο εγκληματικός χαρακτήρας της, είτε αυτή αποκαλύπτεται κατ’ έγκληση των θυμάτων είτε προκύπτει από αυτεπάγγελτη δίωξη των αρμοδίων οργάνων. Τούτο βέβαια, και στις δύο περιπτώσεις, συμβαίνει σπανιότατα, γιατί ο χώρος διάπραξης των αξιόποινων πράξεων των ανηλίκων (οικογένεια, σχολείο, τοπική κοινωνία) αποκρύπτει και συγκαλύπτει αυτή την παράνομη συμπεριφορά λόγω ένοχης συνυπευθυνότητας (οικογένεια), προβαλλόμενης αναρμοδιότητας (σχολική κοινότητα), ανεύθυνης στάσης της τοπικής κοινωνίας και καιροσκοπικής πολιτικής των λοιπών φορέων κοινωνικοποίησης των ανηλίκων».
(Διονυσίου Γ. ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗ, Καθηγητού Κοινωνιολογίας, πρ. Πρύτανη του Δ.Π.Θ, Επιτίμου μέλους της ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ)
Ποιός ή ποιοί είναι αυτοί που θα κρίνουν ποιά είναι «αποκλίνουσα» συμπεριφορά παιδιών και εφήβων;
Τι προσπαθεί να πετύχει η κυριαρχία καθορίζοντας ποιες θα πρέπει να είναι οι αποδεκτές συμπεριφορές, έτσι ώστε όποιος λειτουργεί έξω από αυτές να κρίνεται επικίνδυνος και χρήζων ανάγκης εγκλεισμού, αναμόρφωσης και παρακολούθησης από «ειδικούς»;
Είχαμε γράψει και σε άλλη δημοσίευση πως «Όταν το κράτος προσφέρει “δικαιώματα”, όπως αυτό της “προστασίας των ανηλίκων”, αυτό σημαίνει πως επεκτείνει τους τρόπους ελέγχου στις ζωές των ανθρώπων».
Πρόσφατο παράδειγμα κρατικού ενδιαφέροντος για τους έφηβους μαθητές και τους γονείς τους η παρέμβαση του προϊστάμενου εισαγγελίας πρωτοδικών Θεσσαλονίκης με αφορμή τις καταλήψεις σχολείων. Έστειλε προειδοποιητικό έγγραφο προς τους επικεφαλής των διευθύνσεων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ανατολικής και δυτικής Θεσσαλονίκης, για τις συνεχιζόμενες καταλήψεις σε γυμνάσια και λύκεια της πόλης.
Ο προϊστάμενος Εισαγγελίας Πρωτοδικών, Δημήτρης Παπαγεωργίου ζητά «από τους διευθυντές να παρέμβουν ώστε, οι μαθητές να κατανοήσουν πως η συμπεριφορά τους στοιχειοθετεί το ποινικό αδίκημα της διακοπής και διατάραξης της ομαλής διεξαγωγής δημόσιας υπηρεσίας, και οι γονείς ότι, εάν δεν αποτρέπουν τους ανήλικους μαθητές από τη διάπραξη του παραπάνω αδικήματος, στοιχειοθετούν το ποινικό αδίκημα της παραμέλησης εποπτείας ανηλίκου. Ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών προειδοποιεί ότι η μη συμμόρφωση στις επισημάνσεις θα δρομολογήσει ποινικές διαδικασίες για την επίλυση του προβλήματος που θα συνεπάγονται την επιβολή κυρώσεων από το νόμο»…
Με απλά λόγια και επειδή το αντιεξουσιαστικό Πασοκ, είναι αυτό που εισήγαγε και εφάρμοσε το νόμο που ποινικοποιεί τις καταλήψεις στα σχολεία, μετά τη μαθητική εξέγερση του 1998 επί υπουργού παιδείας Αρσένη, προειδοποιούν για τη συνέχεια…, η οποία κατά τους σχεδιασμούς τους έχει ως εξής:
Καταγγελίες και συλλήψεις για τους καταληψίες, ποινές για τους γονείς και εφαρμογή του νόμου, με πιθανή απομάκρυνση από τους γονείς και ενδεχόμενο εγκλεισμό των παιδιών για την αναμόρφωση τους…
Το υπόβαθρο το έχουν έτοιμο, ΜΚΟ που περιμένουν, κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι και φυλακές ανηλίκων, αναμορφωτήρια …για την «κοινωνικοποίηση» των ανηλίκων… Αυτό που δεν υπολόγισαν στους σχεδιασμούς τους, είναι όλους εμάς, παιδιά, γονείς, συντρόφισσες και σύντροφους, φίλους και γείτονες. Να είναι σίγουροι πως για να πετύχουν τα σχέδιά τους, θα πρέπει να κάμψουν την ανάγκη των ανθρώπων για την επαναοικειοποίηση της σύμφυτης με την ύπαρξη τους ελευθερία.
Αν και αιώνες το προσπαθούν ακόμα δεν το έχουν καταφέρει. Οι καταπιεσμένοι βρίσκουν πάντα τον τρόπο να αγωνίζονται και να καταφέρνουν πλήγματα στην εξουσία, ενώ κάνουν βήματα προς την πανανθρώπινη ελευθερία. Κανένας νόμος, εισαγγελέας, ειδικός, οργανισμός και ΜΚΟ δεν θα καταφέρει να κάμψει την ανάγκη της απελευθέρωσης από τα δεσμά της σκλαβιάς. Και καλό θα είναι να μην το επιχειρήσουν…, με καμιά κυβέρνηση, είτε αυτή είναι αντιεξουσιαστική, είτε φιλελεύθερη. Γιατί τα παιδιά είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας για Ζωή.
Κι αυτή η λαχτάρα είναι που θα τους κάψει αργά ή γρήγορα…
Σύντροφοι/ες από Αναρχικούς/ες μέσα και έξω από σχολεία και σχολές
«Ήρθε η στιγμή να επικυρώσεις για μιαν ακόμα φορά και να συμβάλεις στη λειτουργία ενός συστήματος που δημιουργήθηκε από άλλους και για άλλους. Έφτασε η ώρα να διαλέξεις αυτούς που θα μετάσχουν σε τούτο το σύστημα και να συμβάλεις με ή χωρίς την πρόθεση να το τροποποιήσουν, να διαλέξεις αυτούς που θα επιβοηθήσουν τη λειτουργία του μηχανισμού συντριβής των αδυνάτων και θα αμειφθούν με χρήμα, επιρροές, προνόμια και τιμές. Ήρθε η στιγμή να αποδιώξεις για μια ακόμα φορά την ιδέα της εξέγερσης ενάντια στην κοινωνική οργάνωση που σε εκμεταλλεύεται και να υπακούσεις στην εξουσία. Ήρθε η στιγμή να ψηφίσεις»
Μία από τις αυταπάτες που χρησιμοποιεί η εξουσία για να επιβάλλεται είναι και η εκλογική. Οι μέθοδοι ελέγχου και επιβολής συντηρούνται από όλα τα πολιτικά συστήματα. Οι κυρίαρχοι με φτιαχτά ιδεολογήματα, φτιάχνουν νόμους, θεσμούς, συστήματα ελέγχου και μηχανισμούς προκειμένου να εξουσιάζουν και να επιβάλλονται. Τα προσωπεία που κατά καιρούς ενδύεται η εξουσία περιβάλλονται από ιδεολογήματα τα οποία αμβλύνουν την αίσθηση της υποταγής. Δημιουργούν την ψευδαίσθηση στους καταπιεσμένους οτι η υποταγή τους συντελεί στην πραγμάτωσή μιας συλλογικής ευδαιμονίας.
Από τους απεσταλμένους του θεού, στις σοσιαλιστικές πολιτείες που έβαιναν τάχα προς τους κομμουνιστικούς παραδείσους (σταλινισμός), τις φυλές-σωτήρες και τιμωρούς του κόσμου (ναζισμός), μέχρι τα δημοκρατικά συστήματα διαχείρισης όπως διαμορφώθηκαν μετά τη δεύτερη παγκόσμια ανθρωποσφαγή οι εξουσιαστικές πρακτικές και αντιλήψεις διαιωνίζονται και ζητούν την νομιμοποίηση από τους υπηκόους. Ιδιαίτερα στις εξουσιαστικές κοινωνίες του «ανεπτυγμένου» κόσμου η εξουσία για να επιβληθεί χρησιμοποιεί τα ιδεολογήματα και τις αντιλήψεις της δημοκρατικής αυταπάτης. Η ελευθερία του ατόμου προπαγανδίζεται ως ύψιστο αγαθό την ίδια στιγμή που αυτή η ελευθερία έγκειται μόνο στο να διαλέγει κανείς την φυλακή του, την ίδια στιγμή που οι δημιουργικές δυνάμεις οι οποίες μπορούν να απελευθερωθούν από το άτομο και την ίδια την κοινωνία κατακερματίζονται και εγκλωβίζονται μέσα στην αλλοτρίωση του επιβαλλόμενου τρόπου ζωής, την επιτήρηση, τον συνεχή έλεγχο και την καταστολή.
Η αυταπάτη της συμμετοχής μέσα από μια παροχή των εξουσιαστών όπως οι εκλογές, επιτρέπει στους κυριάρχους να επιβάλλονται. Μέσω της ψήφου επιτυγχάνουν να έχουν την ολοκληρωτική παραίτηση των ανθρώπων και την εξουσιοδότηση από μέρους τους να διαιωνίζουν την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την υποταγή. Η αυταπάτη που καλλιεργούν για το δικαίωμα της ψήφου, ως μέσο συμμετοχής τους διευκολύνει να πάρουν τη νομιμοποίηση για την εκπροσώπηση και την ανάθεση της τύχης των ανθρώπων στα χέρια τους.
Για την πραγμάτωση αυτής της διαδικασίας οι εξουσιαστές συσπειρώνονται σε σχηματισμούς απο τους οποίους ο καθένας έχει να προτείνει και ένα διαφορετικό μοντέλο διαχείρισης και καταπίεσης των ανθρώπων. Αυτοί οι σχηματισμοί είναι τα επονομαζόμενα κόμματα. Σε κάθε εκλογική διαδικασία απευθύνονται σε ετερόκλητα κοινωνικά υποκείμενα με διαφορετικά ιδεολογήματα, ώστε να μην ξεφύγει κανείς από τους μηχανισμούς ελέγχου.
Σε αυτές τις εκλογές δεν υπάρχουν καν πλαστά διλλήματα. Η οικονομία και η οικονομική εξαθλίωση, ενδύονται την ανάγκη για την ανάπτυξη και την έξοδο από τη κρίση. Μια ανάπτυξη που βασίζεται στην εξαθλίωση των ανθρώπων και την καταστροφή της φύσης. Σε αυτό το κεντρικό μοτίβο όλοι οι κομματικοί παίχτες συναινούν. Η διαφορά είναι στο τρόπο και το ρυθμό εξόντωσης, καταπίεσης και εξαθλίωσης των αδυνάτων. Για πρώτη φορά δείξαν τα δόντια τους, γιατί για πρώτη φορά το εκλογικό παιχνίδι δεν στήνεται στις πλαστές υποσχέσεις, την παροχολογία και τα ψευτοδιλλήματα. Η ανάγκη τους να νομιμοποιηθούν μέσω της ψήφου μετά το μεγάλο ποσοστό αποχής των ευρωεκλογών και να συνεχίσουν ανενόχλητοι την καταστροφή, δεν τους άφησε περιθώρια να κρυφτούν. Η πρόσφατη απονομιμοποίησή τους από το σύνολο των ανθρώπων και η απαξίωσή που εισέπραξαν, τους συσπείρωσε ώστε να ξαναμοιράσουν την πίττα της εξουσίας μέσω των εκλογών και ανενόχλητοι έτσι να συνεχίσουν τους σχεδιασμούς της κυριαρχίας τους. «ΘΑ ΣΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΩΜΕΝ» που έλεγε και ο Μαυρογιαλούρος. Είναι άξιο σχολιασμού ο πολιτικός πολιτισμός που επιδεικνύουν στα τηλεπαράθυρα όλοι ανεξαιρέτως. Πλατιά η συναίνεση όλων στην καταστολή και στην πάταξη της κοινωνικής οργής που τους χαλάει τα σχέδια. Οι αριστεροί την βαφτίζουν κοινωνική ασφάλεια, οι δεξιοί πάταξη της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας και όλοι κάπου εκεί τα βρίσκουν. Χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της οικονομικής ανασφάλειας που οι ίδιοι τεχνητά δημιούργησαν, προτάσουν την κοινωνική ασφάλεια που καμουφλάρει την σκλαβιά. Σε μια ύστατη προσπάθεια του κρατικού μηχανισμού να υφαρπάξει την λευκή εξουσιοδότηση για την εκχώρηση της ζωής των ανθρώπων μέσω των εκλογών, τρέχει κρατική καμπάνια προπαγάνδισης αλλαγής στάσης των ανθρώπων με αντάλλαγμα κάποιο άγνωστο, αλλά σίγουρα υποθηκευμένο και προδιαγεγραμμένο μέλλον της εξόντωσής τους. Να υποχρεωθούν όλοι να ψηφίσουν, να αναθέσουν τη ζωή τους και να δηλώσουν υποταγή στους ηγεμόνες. Οι κυρίαρχοι δεν απασχολούνται με το τι θα ψηφίσει ο καθένας, φτάνει να ψηφίσει, φτάνει να δηλώσει υποταγή και να νομιμοποιήσει την κυριαρχία τους. Από όλα έχει ο μπαξές αρκεί να πετύχει η απάτη και οι υπήκοοι να συναινέσουν στην εξαθλίωσή τους. Μέσα από τις κάθε είδους εκλογές, οι εξουσιαστές επιβεβαιώνουν την κυριαρχία τους και αναζητούν τη νομιμοποίηση με κάθε τρόπο για τα εγκλήματα που θα διαπράξουν. Εκλογική απεργία σημαίνει απόρριψη κάθε μορφής ανάθεσης και διάλυση κάθε αυταπάτης για βελτίωση της θέσης των καταπιεσμένων στον κόσμο της εξουσίας. Για μια ακόμα φορά μέσω των εκλογών ο κομματικός συρφετός αναπροσαρμόζει τη πίττα της εξουσίας, ώστε απρόσκοπτα να συνεχίσει την συντριβή των ανθρώπων και τη καταστροφή της φύσης. Οι εκλογές γίνονται για διαιωνίσουν τον έλεγχο, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την αλλοτρίωση, που επιβάλλουν οι ηγεμόνες στους υποτελείς τους. Η αποχή απο τις διαδικασίες ανάθεσής και αντιπροσωπευσης , το σαμποτάρισμα κάθε εκλογικής διαδικασίας, είναι άρνηση της άνευ όρων παράδοσης των ανθρώπων στην εξουσία και τους θεσμους της δυναμώνει την προσδοκία των ανθρώπων για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο
Ειναι κομμάτι του αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση και την Αναρχία
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ - ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ, ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Αναρχικοί, αναρχικές μέσα και έξω από σχολεία και σχολές
Για μια ακόμα φορά μέσω των εκλογών ο κομματικός συρφετός αναπροσαρμόζει τη πίττα της εξουσίας, ώστε απρόσκοπτα να συνεχίσει την συντριβή των ανθρώπων και τη καταστροφή της φύσης. Οι εκλογές γίνονται για διαιωνίσουν τον έλεγχο, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την αλλοτρίωση, που επιβάλλουν οι ηγεμόνες στους υποτελείς τους. Η αποχή απο τις διαδικασίες ανάθεσής και αντιπροσωπευσης , το σαμποτάρισμα κάθε εκλογικής διαδικασίας, είναι άρνηση της άνευ όρων παράδοσης των ανθρώπων στην εξουσία και τους θεσμους της δυναμώνει την προσδοκία των ανθρώπων για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο
Ειναι κομμάτι του αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση και την Αναρχία
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ - ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009, ώρα 530μμ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ (Πανεπιστημίου) ΣΥΖΗΤΗΣΗ- ΠΡΟΒΟΛΗ Γιατί οι αναρχικοί σαμποτάρουν κάθε εκλογική διαδικασία και πως συναντιέται η στάση τους με την αποστροφή της κοινωνίας στην πολιτική και τα κόμματα σήμερα. στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (Πατησίων) Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009, 7.00 μμ
Κυριακή 28 Ιούνη, ώρα 7.00 μμ, κτίριο Γκίνη, Πολυτεχνείο, Στουρνάρη κ ΠατησιώνΑπολογιστική συνέλευση από Νοεμβρη 2008 - Ιούλη 2009.Συζήτηση για την παραπέρα οργάνωση και τις διεργασίες σχετικά με τους στόχους της συνέλευσης που συνοψίζονται:
Στη συνδιαμόρφωση διεργασιων για τη διάδοση της αναρχικής άποψης, και το συντονισμο δράσεων ενάντια σε κάθε είδους εξουσιαστική σχέση και δομή.
Αν και οι περισσότεροι κινούμαστε στους εκπαιδευτικους χώρους με την προσδοκία να συσπειρώσουμε ανθρωπους από τους χώρους αυτούς (ιδιαίτερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη), η απεύθυνση της συνέλευσης δεν περιορίζεται μέσα στα στενά όρια των σχολών και των σχολείων, αλλά προσβλέπει να είναι ευρύτερα κοινωνική και σε σύνθεση και σε δράσεις.
Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/τριες, μέσα και έξω από σχολεία και σχολές
Συμμετείχαν τα συγκροτήματα Αχαΐρευτοι, Kill the Cat, Μεθυσμένα Ξωτικά και Αντίδραση.
Από τις 5 το απόγευμα άρχισαν να στήνονται τα μηχανήματα ενώ απλώθηκαν πανώ που έγραφαν:
«ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ» και
«ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ ΓΙΓΑΝΤΩΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ, ΓΙΑ ΟΣΑ ΚΑΤΑΛΥΘΗΚΑΝ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ
Υπήρχε κουτί για την οικονομική ενίσχυση των φυλακισμένων και διωκόμενων και έντυπο υλικό
Στη διάρκεια της συναυλίας διαβαζόταν κείμενα ενώ «γύρισε» καναδυό φορές κράνος από συντρόφους και συντρόφισσες. Συγκεντρώθηκαν 1190 ευρώ από τα οποία δαπανήθηκαν 200 για έξοδα που αφορούσαν τη συναυλία. Τα υπόλοιπα 990 θα διατεθούν για τον σκοπό που μαζεύτηκαν (εξαγορές ποινών ή εγγύηση για φυλακισμένους και διωκόμενους της εξέγερσης του Δεκέμβρη).
Για επικοινωνία: diadromi@revolution.gr agria.xara@gmail.com
Τα κείμενα που διαβάστηκαν:
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ
Το κράτος κατέχει την νομιμότητα της μονοπώλησης της βίας και έτσι καταφέρνει να επιβάλλεται και να καταπιέζει, διαιωνίζοντας με αυτό το τρόπο την εκμετάλλευση και τις εξουσιαστικές σχέσεις μέσα στη κοινωνία. Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη , υποδηλώνει την γενικευμένη ανυπακοή απέναντι στο κράτος και τους θεσμούς του. Οι εν ψυχρώ δολοφονίες από μπάτσους, οι συλλήψεις και προφυλακίσεις τα πογκρόμ απέναντι σε καταπιεζόμενους, η πολιορκία της περιοχής των Εξαρχείων από την αστυνομία, η εκτεταμένη χρήση χημικών, οι άγριοι ξυλοδαρμοί των εξεγερμένων και μη, η επαπειλούμενη άρση του ασύλου κατά την εξέγερση και μετά, η άγρια καταστολή στις πορείες, οι προαναγγελίες του κράτους για εξοπλισμό της αστυνομίας με διάφορα κατασταλτικά μέσα, οι έφοδοι σε σπίτια συντρόφων, οι απειλές προς καταληψίες μαθητές, η αστυνομοκρατία σε γειτονίες και σταθμούς ΜΜΜ και τα πογκρομ, η παραπληροφόρηση και ο αποπροσανατολισμός από τα ΜΜΕ δεν μας φοβίζουν αλλά μας εξοργίζουν. Δεν ζήσαμε καμιά «νεολαιίστικη» εξέγερση, αυτό που έγινε και δεν έχει σβήσει ακόμα, είναι κοινωνική εξέγερση, που σε αυτήν συμμετέχουν όσοι καταπιεσμένοι αντιλαμβάνονται τη θέση τους. Δεν χρειάστηκε καμιά πρωτοπορία, ούτε καμιά επαναστατική θεωρία, ο δρόμος της ακηδεμόνευτης σύγκρουσης και της αδιαμεσολαβητής δράσης οδηγεί από μόνος του τους ανθρώπους προς την ελευθερία. Η εξεγερτική βία των καταπιεσμένων, είναι που κάνει τους εξουσιαστές να τρέμουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όταν βρίσκουν την βία απέναντι στη βία τους. Αυτη τη στιγμή παραμένουν δυο φυλακισμένοι από την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη. Παραμένουν όμως όμηροι στα χέρια του κράτους εκατοντάδες συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, κάποιοι από αυτούς, ανάμεσα τους και ανήλικοι δικάζονται με τον τρομονόμο και έχουν καταβάλει μεγάλα ποσά εγγύησης για την απελευθέρωση τους, άλλοι έχουν απαγόρευση εξόδου απο τη χώρα και υποχρεωτική παρουσία στο ΑΤ της περιοχής τους κάθε δεκαπενθήμερο. Παράλληλα το κράτος ασκεί διώξεις από στοιχεία που προκύπτουν απο πανομοιότυπες καταθέσεις μαρτύρων και μαρτυρίες μέχρι και σήμερα, εντείνοντας τη τρομοκρατία και τη προσπάθεια επιβολής
Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία αλλά είναι ζωντανές σε κάθε κοινωνία, οι εμπειρίες και τα βιώματα που αφήνουν πίσω τους δείχνουν τον δρόμο και εμπλουτίζουν τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και την αναρχία. Χωρίς ηττοπάθεια και καταγγελτικό ύφος οι κοινωνικοί αγώνες συνεχίζονται, δεν αναδιπλώνονται ούτε συρρικνώνονται. Η αντικρατική πάλη υποδηλώνει ταυτόχρονα την αλληλεγγύη στους ομήρους του κράτους και σε όσους υποφέρουν απ’ τους θεσμούς του. Η αλληλεγγύη είναι βασικό στοιχείο για την συνέχιση του αγώνα. Η ακηδεμόνευτη κοινωνική δυναμική που απελευθερώθηκε με την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη αποδεικνύει ότι κάθε αυταπάτη για καλυτέρευση των συνθηκών έχει τελειώσει. Κάθε ψήγμα συνδιαλλαγής και ανάθεσης έχει ξοφλήσει. Το καταστροφικό πάθος που διοχετεύθηκε τις μέρες της κοινωνικής εξέγερσης δεν ήταν παρά πάθος για δημιουργία και ελευθερία. Όσο γι’ αυτούς που έσπευσαν να καπηλευθούν την κοινωνική εξέγερση αποσκοπώντας στην πολιτική υπεραξία η πραγματικότητα των ημερών του Δεκέμβρη ξεπέρασε κατά πολύ τον οποιονδήποτε πολιτικό χώρο και αντιτάθηκε σε οποιαδήποτε διαδικασία ανάθεσης και αντιπροσώπευσης. Όσοι στάθηκαν εχθρικά απέναντι σ’αυτήν την εξέγερση και με όποιο τρόπο το έκαναν, έχουν ήδη επιλέξει πλευρά στον κοινωνικό πόλεμο.
Το πάθος για δημιουργία δεν μπορεί παρά να είναι και πάθος για καταστροφή του κράτους και κάθε εξουσιαστικής δομής μέσα στην κοινωνία. Οι αγωνιζόμενοι θα βρεθούν πάλι στα οδοφράγματα, εκεί που κτίζεται η πανανθρώπινη ελευθερία.
.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
Αναρχικοί/ες, αντιεξουσιατές/ριες μέσα και έξω από σχολεία και σχολές
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ,
ΘΑ ΓΙΓΑΝΤΩΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ.
ΓΙΑ ΟΣΑ ΚΑΤΑΛΥΘΗΚΑΝ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ,
ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ
Τί αφήνει πίσω της μια κοινωνική εξέγερση;
Ερείπια, σύμφωνα με τους εξουσιαστές κι όσους τρέφονται και ωφελούνται από το σύστημα δουλείας κι εκμετάλλευσης που υπάρχει.
Ελπίδες, για ένα κόσμο λεύτερο, δημιουργικό και ανεξούσιο, για τους καταπιεσμένους που βλέπουν την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση μέσα από το πρίσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής του κράτους και των εξουσιαστικών κι εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Απογοήτευση, για όσους δεν μπορούν να δουν πως τα εμπόδια που προκύπτουν δεν είναι ικανά να ανατρέψουν την απελευθερωτική πορεία.
Ηττοπάθεια, για εκείνους που προσπαθούν να μετρήσουν το μέγεθος μιας κοινωνικής εξέγερσης μόνο με τις συλλήψεις και την κατασταλτική διαδικασία του κρατικού μηχανισμού. Είναι, πάντως, χαρακτηριστικό πως το μέγεθος της καταστολής συνδέεται με την ένταση της εξέγερσης και τα αντικρατικά χαρακτηριστικά που εκδηλώνονται.
Δεν πρέπει, άλλωστε, να μας διαφεύγει το δεδομένο, πως όσο υπάρχει κράτος θα υπάρχουν συλλήψεις εξεγερμένων και αγωνιζόμενων. Επειδή πρόκειται για μια διαρκή πρακτική, με την οποία οι κρατούντες επιχειρούν να καταστείλουν, εξατομικεύοντας, διαχωρίζοντας, προσπαθώντας να προκαλέσουν ανασφάλεια και φόβο κυρίως σ’ όσους έχουν άμεση σχέση με την λειτουργία του συστήματος κυριαρχίας, που με αυτά τα μέσα έχει καθιερώσει την σταθεροποίηση της ισχύος του. Και, τέλος, να πετύχει μια διαπραγμάτευση με τους δικούς του όρους που δεν είναι άλλοι από αυτούς της αναγνώρισης και επιβεβαίωσης τής κυριαρχίας του.
Στη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008, οι προσαγωγές στα αστυνομικά τμήματα ξεπέρασαν τις χίλιες. Συνελήφθησαν 277, ενώ έχουν προφυλακιστεί 69, από τους οποίους οι 32 είναι μετανάστες. Άλλοι 50 μετανάστες έχουν καταδικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες και έχουν πάρει το δρόμο της απέλασης.
Όμως αυτές οι ενέργειες του κράτους δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την εξέγερση. Ο κόσμος δεν αποθαρρύνθηκε αλλά συνέχισε να βρίσκεται στους δρόμους και να συγκρούεται.
Παρ’ όλα αυτά, το κράτος γνωρίζει πολύ καλά πως οι συλλήψεις και οι προφυλακίσεις είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε αμυντικές καταστάσεις τους αγωνιζόμενους.
Γι’ αυτό και η αλληλεγγύη στους διωκόμενους και φυλακισμένους μπορεί να αποτελέσει μια συνέχεια της κοινωνικής δράσης, όταν δεν αυτοπεριορίζεται. Όταν δεν επιχειρείται να μετατραπεί η ουσία της εξέγερσης σε ρεφορμιστικά ανταλλάγματα και πολιτικά κέρδη. Όταν συνεχίζει να απλώνεται και να επαναλαμβάνεται σε κάθε περίπτωση, στον κοινωνικό χώρο, το μήνυμα της σύγκρουσης και της αδιαπραγμάτευτης στάσης. Όταν όλα αυτά δεν υπερκαλύπτονται από την συμπαράσταση αλλά από τον αντικρατισμό.
Άλλωστε, κάθε κοινωνική εξέγερση έρχεται να υπενθυμίσει ακριβώς αυτή την αναγκαιότητα. Να αναδείξει εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν την, όπου Γης, Εξουσία να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και να αναζητά τα στηρίγματα που θα την κάνουν να επαναφέρει την τάξη. Στην περίπτωση του Δεκέμβρη 2008 αυτά τα στηρίγματα έδωσαν ξανά το παρόν με την εκκωφαντική σιωπή και απουσία τους. Είναι, για παράδειγμα, αυτοί που νάρκωσαν τα συναισθήματα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους βάζοντάς τους στη «λίστα αναμονής» για μερικές «παροχές» που, έτσι κι αλλιώς, ήταν προγραμματισμένες να δοθούν από το κράτος.
Είναι ακριβώς εκείνοι οι θεσμισμένοι παράγοντες που δεν διανοούνται την ύπαρξή τους χωρίς κράτος κι εξουσία, επειδή, καρπώνονται οφέλη από τον πόνο των ανθρώπων και τα ποσοστά δύναμης, που τους παραχωρεί το σύστημα της εξουσιαστικής κτηνωδίας.
Είναι οι συνδικαλιστές, που αναζητούν την αμοιβή τους για την αδράνεια και την αρνητική τους στάση απέναντι στην εξέγερση. Είναι οι κινητοποιήσεις των αγροτοσυνδικαλιστών, που έρχονται να υπενθυμίσουν με ποιο τρόπο, ο κάθε υποστηρικτής του κράτους, επιδεικνύει τον έλεγχο του πάνω στους ανθρώπους. Αλλά, και πώς προσπαθεί (μετά την λήξη της εξέγερσης στην οποία, εννοείται, δεν συμμετείχε) να εισπράξει την αμοιβή του για τη στάση του. Μια αμοιβή που ντύνεται τον μανδύα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.
Για τους αναρχικούς η κοινωνική εξέγερση είναι ένας σημαντικός σταθμός. Υπενθυμίζει στους ανθρώπους τη σημασία της δράσης ενάντια σε κράτη, θεσμούς, μηχανισμούς και στηρίγματα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Αναζωπυρώνει το πάθος για ένα κόσμο λεύτερο. Αυτό το πάθος, η αψηφισιά στην κρατική βία, η επιμονή, η διάρκεια, η καταστροφικότητα είναι που έδειξαν πως κάθε ένας είχε άπειρους λόγους να δράσει. Και περισσότερο απ’ όλους οι πλέον στερημένοι και κατατρεγμένοι που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τους μετανάστες. Ιδιαίτερα οι τελευταίοι, έδωσαν το παρόν συνθέτοντας μια πρωτόγνωρη για τον ελλαδικό χώρο πραγματικότητα. Άλλωστε, θα ήταν ντροπή, ιδιαίτερα για τους τελευταίους, να μην ξεσηκωθούν, να κάψουν, να καταστρέψουν και να λεηλατήσουν κάποια ψίχουλα από τον τεράστιο πλούτο που βρίσκεται γύρω τους.
Η εξέγερση άφησε τεράστια ρήγματα στη δομή του καταπιεστικού κι εκμεταλλευτικού συστήματος. Γι’ αυτό, ακόμα και οι πλέον ρετουσαρισμένες ρεφορμιστικές προσπάθειες δυσκολεύονται να τα επισκευάσουν, μολονότι προσπαθούν να προσαρμοστούν επιδεικνύοντας ριζοσπαστικότητα. Επειδή, όλοι γνωρίζουν πως το κράτος εξακολουθεί να έχει μεγάλο πρόβλημα.
Γι’ αυτό το λόγο η συνέχιση της δράσης πάνω στα όσα ορίζουν οι κοινωνικές εξεγέρσεις δεν είναι ένα απλό πρόταγμα, αλλά μια ρεαλιστική στάση που προτρέπει προς την οργάνωση της αναρχικής δράσης για την κοινωνική απελευθέρωση.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!!!
«Ήρθε η στιγμή να επικυρώσεις για μιαν ακόμα φορά και να συμβάλεις στη λειτουργία ενός συστήματος που δημιουργήθηκε από άλλους και για άλλους. Έφτασε η ώρα να διαλέξεις αυτούς που θα μετάσχουν σε τούτο το σύστημα και να συμβάλεις με ή χωρίς την πρόθεση να το τροποποιήσουν, να διαλέξεις αυτούς που θα επιβοηθήσουν τη λειτουργία του μηχανισμού συντριβής των αδυνάτων και θα αμειφθούν με χρήμα, επιρροές, προνόμια και τιμές. Ήρθε η στιγμή να αποδιώξεις για μια ακόμα φορά την ιδέα της εξέγερσης ενάντια στην κοινωνική οργάνωση που σε εκμεταλλεύεται και να υπακούσεις στην εξουσία. Ήρθε η στιγμή να ψηφίσεις»
Μία από τις αυταπάτες που χρησιμοποιεί η εξουσία για να επιβάλλεται είναι και η εκλογική. Οι μέθοδοι ελέγχου και επιβολής συντηρούνται από όλα τα πολιτικά συστήματα. Οι κυρίαρχοι με φτιαχτά ιδεολογήματα, φτιάχνουν νόμους, θεσμούς, συστήματα ελέγχου και μηχανισμούς προκειμένου να εξουσιάζουν και να επιβάλλονται. Τα προσωπεία που κατά καιρούς ενδύεται η εξουσία περιβάλλονται από ιδεολογήματα τα οποία αμβλύνουν την αίσθηση της υποταγής. Δημιουργούν την ψευδαίσθηση στους καταπιεσμένους οτι η υποταγή τους συντελεί στην πραγμάτωσή μιας συλλογικής ευδαιμονίας.
Από τους απεσταλμένους του θεού, στις σοσιαλιστικές πολιτείες που έβαιναν τάχα προς τους κομμουνιστικούς παραδείσους (σταλινισμός), τις φυλές-σωτήρες και τιμωρούς του κόσμου (ναζισμός), μέχρι τα δημοκρατικά συστήματα διαχείρισης όπως διαμορφώθηκαν μετά τη δεύτερη παγκόσμια ανθρωποσφαγή οι εξουσιαστικές πρακτικές και αντιλήψεις διαιωνίζονται και ζητούν την νομιμοποίηση από τους υπηκόους. Ιδιαίτερα στις εξουσιαστικές κοινωνίες του «ανεπτυγμένου» κόσμου η εξουσία για να επιβληθεί χρησιμοποιεί τα ιδεολογήματα και τις αντιλήψεις της δημοκρατικής αυταπάτης. Η ελευθερία του ατόμου προπαγανδίζεται ως ύψιστο αγαθό την ίδια στιγμή που αυτή η ελευθερία έγκειται μόνο στο να διαλέγει κανείς την φυλακή του, την ίδια στιγμή που οι δημιουργικές δυνάμεις οι οποίες μπορούν να απελευθερωθούν από το άτομο και την ίδια την κοινωνία κατακερματίζονται και εγκλωβίζονται μέσα στην αλλοτρίωση του επιβαλλόμενου τρόπου ζωής, την επιτήρηση, τον συνεχή έλεγχο και την καταστολή.
Η αυταπάτη της συμμετοχής μέσα από μια παροχή των εξουσιαστών όπως οι εκλογές, επιτρέπει στους κυριάρχους να επιβάλλονται. Μέσω της ψήφου επιτυγχάνουν να έχουν την ολοκληρωτική παραίτηση των ανθρώπων και την εξουσιοδότηση από μέρους τους να διαιωνίζουν την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την υποταγή. Η αυταπάτη που καλλιεργούν για το δικαίωμα της ψήφου, ως μέσο συμμετοχής τους διευκολύνει να πάρουν τη νομιμοποίηση για την εκπροσώπηση και την ανάθεση της τύχης των ανθρώπων στα χέρια τους.
Για την πραγμάτωση αυτής της διαδικασίας οι εξουσιαστές συσπειρώνονται σε σχηματισμούς απο τους οποίους ο καθένας έχει να προτείνει και ένα διαφορετικό μοντέλο διαχείρισης και καταπίεσης των ανθρώπων. Αυτοί οι σχηματισμοί είναι τα επονομαζόμενα κόμματα. Σε κάθε εκλογική διαδικασία απευθύνονται σε ετερόκλητα κοινωνικά υποκείμενα με διαφορετικά ιδεολογήματα, ώστε να μην ξεφύγει κανείς από τους μηχανισμούς ελέγχου.
Και σε αυτές τις εκλογές τα πλαστά διλήμματα και ιδεολογήματα έχουν μεγάλη γκάμα. Από την πάταξη των σκανδάλων, την μείωση της φτώχιας και της ανεργίας, την πρόοδο, την αυτοοργάνωση και το συμφέρον των πολλών, τον ευρωσκεπτικισμό και την ανυπακοή, την οικολογία, την εθνική καθαρότητα, τη καπηλεία των κοινωνικών αγώνων και εξεγέρσεων, φτάνει να μην ξεφύγει κανείς. Να υποχρεωθούν όλοι να ψηφίσουν, να αναθέσουν τη ζωή τους και να δηλώσουν υποταγή στους ηγεμόνες. Οι κυρίαρχοι δεν απασχολούνται με το τι θα ψηφίσει ο καθένας, φτάνει να ψηφίσει, φτάνει να δηλώσει υποταγή και να νομιμοποιήσει την κυριαρχία τους. Η δημοκρατία και η εκπροσώπηση τους χωράει όλους…27 εκλογικοί συνδυασμοί είναι υποψήφιοι για αυτές τις ευρωεκλογές, από όλα έχει ο μπαξές αρκεί να πετύχει η απάτη και οι υπήκοοι να συναινέσουν στην εξαθλίωσή τους. Μέσα από τις κάθε είδους εκλογές οι εξουσιαστές επιβεβαιώνουν την κυριαρχία τους και αναζητούν τη νομιμοποίηση για τα εγκλήματα που θα διαπράξουν. Εκλογική απεργία σημαίνει απόρριψη κάθε μορφής ανάθεσης και διάλυση κάθε αυταπάτης για βελτίωση της θέσης των καταπιεσμένων στον κόσμο της εξουσίας. Η εκλογική απεργία είναι συστατικό στοιχείο στον αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση. Η συλλογικοποίηση των αρνήσεων , η άνευ όρων επίθεση σε κάθε εξουσιαστική αντίληψη και πρακτική. Η άμεση και αδιάλλακτη αντιπαράθεση με την εξουσία και τους θεσμούς της, η διάχυση της ανυποταξίας είναι ικανές να φέρουν την καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας και την απαρχή ενός κόσμου ανεξούσιου με βασικά συστατικά την αλληλεγγύη, την ανθρώπινη δημιουργικότητα και την ισότητα.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ, ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Συγκέντρωση ενάντια στις εκλογές, Τρίτη 2 Ιούνη, 5.30 μμ, Προπυλαια-Πανεπιστημίου
Αναρχικοί/ες, αντιεξουσιατές/ριες μέσα και έξω από σχολεία και σχολές Συνέλευση καθε Κυριακή, 6.οο μμ, ΕΜΠ, κτ. Γκίνη
Ναρκωτικά, ψυχότροπες ουσίες εξάρτηση. ΄Ένα ακόμα μέσο για την επιβολή της κυριαρχίας και για το προχώρημα των σχεδιασμών της.
Στη μακραίωνη ιστορία της η εξουσία εφευρίσκει και χρησιμοποιεί μέσα για τη πλήρη καθυπόταξη των ανθρώπων. Η εξαθλίωση των ανθρώπων και η υποταγή από τους κυρίαρχους δεν επιτυγχάνεται μόνο με τη σωματική και ψυχική βία . Η ψευδαίσθηση ελευθερίας που έχουν καταφέρει να επιβάλλουν οι κυρίαρχοι δίνει το δικαίωμα να διαλέξεις το τρόπο καταστολής και εξαθλίωσης. Αυτό γίνεται με την εξάρτηση των ανθρώπων από τη μισθωτή δουλεία, με την ανάθεσης της ζωής σε άλλους, με κατασκευασμένα από την εξουσία ιδεολογήματα για να δημιουργούν με χίλιους δυο τρόπους εξαρτημένους ανθρώπους, ώστε οι κυρίαρχοι να μπορούν να επιβάλλονται. Οι εξαρτητικές σχέσεις που επιβάλλονται , μέσα από τη διαδικασία της εκπαίδευσης, της μισθωτής δουλείας, των καταναλωτικών προτύπων του life style , η αδράνεια και η παραίτηση διευκολύνουν το κράτος να εξουσιάζει ανενόχλητο με σκοπό την πλήρη υποταγή και την εξόντωση των ανθρώπων.
Σε αυτό το πλαίσιο προωθούνται αδίστακτα τρόποι ζωής με ψυχότροπες ουσίες που δίνουν την ψευδαίσθηση της φυγής και «ελευθερίας» από την άθλια πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι. Η εξάρτηση από τις ψυχότροπες ουσίες είναι ένα ακόμα σημαντικό μέρος της καταστολής και της επιβολής της κυριαρχίας.
Οι ψυχότροπες ουσίες που προωθούνται και επιβάλλονται, από το αλκοόλ με τις γκλαμουράτες διαφημίσεις και το life style μέχρι τα διάφορα χημικά ή φυσικά ψυχότροπα, σκοπό έχουν να προκαλέσουν εξάρτηση που με τη σειρά της θα επιφέρει την παραίτηση, την αλλοτρίωση, την εξαθλίωση προς χάρη των κρατιστών. Αδίστακτα και με οποιοδήποτε μέσο επιχειρούν να εξοντώσουν την ανθρώπινη φύση και την έμφυτη ανυποταξία της. Να απομακρύνουν αυτό που τους τρομάζει περισσότερο την οργή και την εξεγερτική διάθεση των καταπιεσμένων.
Το κράτος δεν αντιμάχεται τη κατανάλωση ψυχότροπων ουσιών, αντίθετα τις προωθεί στο «νόμιμο» εμπόριο, όπως το αλκοόλ με τα καταναλωτικά πρότυπα της διασκέδασης και της ψευδαίσθησης ελευθερίας στα επικοινωνιακά σποτάκια, ή άλλες ψυχότροπες με το ιδεολόγημα της αυτοδιάθεσης , της ψευδαίσθησης ελευθερίας και το δικαίωμα της δήθεν αυτοδιάθεσης του ανθρώπινου σώματος .
Η κυριαρχία επιχειρεί να απενοχοποιηθεί και να κρύψει τους σκοπούς και τα μέσα τα οποία χρησιμοποιεί για τη πλήρη καθυπόταξη και τη χειραγώγηση των ανθρώπων. Σε αυτά τα πλαίσια το κράτος και τα τσιράκια του ΜΜΕ, ειδικοί επιστήμονες, φορείς και αλλοι μιλάνε με αγωνία για τη μάστιγα των ναρκωτικών και δημιουργούν για προκάλυμμα δομές για την απεξάρτηση και την φαινομενική θεραπεία των θυμάτων τους . Μέχρι τώρα το κράτος στα πλαίσια των παροχών του διάφορα προγράμματα απεξάρτησης τα είχε εντάξει στο κρατικό σύστημα υγείας, έτσι μπορούσε να ισχυριστεί ότι παλεύει κατά των ναρκωτικών. Το κράτος όμως και το κεφάλαιο αναδιαρθρώνονται για να επιβιώσουν , το λεγόμενο κράτος πρόνοιας συρρικνώνεται και η κοινωνική πολιτική περνάει στα χέρια ιδιωτών αφού είναι αναγκαία για την κοινωνική νομιμοποίηση τους. Σε αυτό το πλαίσιο και οι ειδικοί επιστήμονες προκειμένου να διευκολύνουν τη κυριαρχία με το θράσος που τους δίνει η εξουσία την οποία υπηρετούν, ανάγουν το πρόβλημα της εξάρτησης σε ψυχιατρικά αίτια, και έλλειψη ορμονών. Με αυτό το τρόπο οι κυρίαρχοι που δημιουργούν το πρόβλημα απενοχοποιούνται και το πρόβλημα πλέον αφορά μόνο ασθενείς και ειδικούς, Ο ανθρωπισμός των κυριάρχων εκδηλώνεται με τη σύσταση ΜΚΟ για κάθε θύμα τους. Έτσι οι αποφυλακισμένοι αποκτούν τον καλό τους προστάτη για την επανένταξη τους στη κοινωνία, ο οποίος με τη βοήθεια της κοινωνίας των πολιτών, (βλέπε χορηγούς) θα σκύψει στοργικά πάνω τους για να τους εντάξει στη παραγωγική διαδικασία κατά το συμφέρον του. Αντίστοιχα κρατικοί οργανισμοί απεξάρτησης μετατρέπονται σε ιδιωτικούς μη «κερδοσκοπικού» χαρακτήρα , ετοιμάζοντας απλά απεξαρτημένους και πειθήνιους χρήσιμους δούλους τους οποίους μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι εργοδοτικές εταιρίες χορηγοί με τις οποίες συνεργάζεται ο οργανισμός. Με αυτό το τρόπο κράτος και κεφάλαιο ενδύονται το μανδύα του καλού Σαμαρείτη και παράλληλα δημιουργούν στρατιές πιστών επανενταγμένων και «απεξαρτημένων» ανθρώπων που μετά τη πρέζα ή την αποφυλάκιση, χρωστάνε και εξαρτούν την ύπαρξη τους από τους «σωτήρες» τους. Δηλαδή έντεχνα παραμένουν ολοκληρωτικά και εξαρτημένοι και υποταγμένοι.
Το πρόβλημα των ναρκωτικών για κράτος και κεφάλαιο δεν είναι φυσικά η γενεσιουργός αιτία που είναι οι εξουσιαστικές δομές στη κοινωνία, ούτε φυσικά η τύχη των θυμάτων που έχουν δημιουργήσει. Απλά αναζητά τρόπους νομιμοποίησης του προβάλλοντας το προνοιακό του χαρακτήρα. Η «μάχη» του κράτους ενάντια στα ναρκωτικά, δεν είναι αγώνας ενάντια στις εξαρτήσεις που είναι βασικό συστατικό της επιβολής του. Είναι ένα κατασκευασμένο ιδεολόγημα που χρησιμοποιείται ως μέσο από τους εξουσιαστές για να απομακρύνουν τη δυνατότητα κατανόησης του προβλήματος, που είναι η εξάρτηση από τα ναρκωτικά που κατασκευάζονται και διακινούνται από το κράτος και τα τσιράκια του. Για τους αναρχικούς το ζητούμενο δεν είναι να απεξαρτηθούν μόνο κάποιοι άνθρωποι, ή να εξαφανιστούν οι εξαρτημένοι χρήστες και η πρέζα από τις πλατείες και να πάνε κάπου αλλού. Αλλά να πάψει να υπάρχει η πρέζα , η εξάρτηση, η εξαθλίωση, η καθυπόταξη σε κάθε μορφή της. Το κράτος πουλάει τα ναρκωτικά, είτε ντύνοντας τα με το ιδεολόγημα της ανυπακοής, είτε με τα καταναλωτικά πρότυπα που προωθεί. Σε αυτά τα πλαίσια οι αναρχικοί δεν αναλαμβάνουν το ρόλο του τοποτηρητή πλατειών και την εκδίωξη εξαρτημένων , εξαθλιωμένων ανθρώπων θυμάτων. Δεν εμφορούνται από κατασκευασμένα ιδεολογικά προτάγματα περί καθαρότητας και ιστορικότητας χώρων. Κατανοούν ότι οποιαδήποτε παροχή κράτους και κεφαλαίου δήθεν για την θεραπεία κάποιων απο τα θύματα τους είναι πρόσχημα για τη διαιώνιση της κυριαρχίας και της επιβολής μέσω των εξαρτητικών σχέσεων
Οι αναρχικοί αγωνίζονται ενάντια σε κάθε εξάρτηση κάθε εξαρτητική σχέση .
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, ΣΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ
Η εξέγερση δεν είναι ουτοπία, είναι ζωντανή σε κάθε κοινωνία
η δυναμική της κοινωνικής εξέγερσης είναι απρόβλεπτη ακόμα κι απ’ αυτούς που την προετοιμάζουν ή διαισθάνονται πως έρχεται.
Το να ζει κανείς μέσα σε μια εξέγερση είναι κάτι το ανεπανάληπτο που δεν μπορεί να περιγραφεί. Κι αυτό το συναίσθημα δεν μπορούν να το καταλάβουν όσοι την εξορκίζουν και την πολεμούν, γιατί τα ανθρώπινα αντανακλαστικά τους έχουν διαβρωθεί, ατονήσει ή μεταλλαχθεί μέσα από την συνεχή τριβή, επαφή ή συγχώνευση με τις λογικές της εξουσίας. Μερικές φορές έχει σημασία ακόμα και το ποιος θα ανάψει το σπίρτο ή θα δημιουργήσει την μικρή σπίθα για να απλωθεί η φλόγα της ανθρώπινης επιθυμίας και δημιουργικότητας.
Γιατί, η εξέγερση είναι η προϋπόθεση για ένα κόσμο ανθρώπινο. Αυτή η στιγμή είναι ανεπανάληπτη. Τα όσα θα ακολουθήσουν απερίγραπτα. Όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτό το δημιουργικό παλμό της κοινωνίας μπορούν να ζήσουν και να αισθανθούν πόση δύναμη κρύβει η ανθρώπινη κοινωνία.
Όσα κι αν λένε όσα κι αν κάνουν όλοι αυτοί που την πολεμούν θα παραμένουν ανίκανοι να αντιληφθούν πως για λίγα ψίχουλα χάνουν έναν ολόκληρο κόσμο.
Ανέκαθεν, στις ανθρώπινες κοινωνίες υπήρξαν αγωνιζόμενες μερίδες ανθρώπων που αντιλήφθηκαν την εκμετάλλευση που υφίσταντο, και αναζήτησαν τρόπους για επανάκτηση της κλεμμένης ελευθερίας τους.
Σήμερα σε μια εποχή πλήρους σύγχυσης και κοινωνικού αποπροσανατολισμού, όπου η κυριαρχία κατασκευάζει και μοιράζει αφειδώς ταυτότητες και ρόλους κάθε είδους, ο δρόμος για την ελευθερία είναι, όπως ήταν και πάντα, δύσκολος.
Το πάθος για μια αδιαμεσολάβητη ζωή, το μίσος προς κάθε μορφής εξουσία και η έντονη απέχθεια μας για κάθε τάση κομφορμισμού σ’ αυτή την σάπια κοινωνία, είναι μερικοί από τους λόγους που μας κάνουν να δηλώνουμε αναρχικοί.
Εκφράζουμε την αποστροφή μας σε κάθε τύπο κόμματος-παράταξης και στους μηχανισμούς τους, όπως και την αντίθεση μας στον συνδικαλισμό και την συνδιαλλαγή με οποιαδήποτε θεσμική εξουσία. Δεν αναγνωρίζουμε την εξουσία, επιδιώκουμε την καταστροφή και όχι την αναπαραγωγή της...
Συναντηση καθε Σαββατο στις 6.00 μμ, Πολυτεχνείο
Ακόμα και με τη χρήση πλαστικών σφαιρών οι κρατικοί δολοφόνοι προσπάθησαν να αποτρέψουν την οργή και την εξεγερτική διάθεση στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 7ης Δεκέμβρη.
Τη δεκαετία του ’50 περιοχές που φιλοξένησαν τους εξαθλιωμένους εσωτερικούς μετανάστες ήταν μεγάλες εκτάσεις στο Μενίδι, τα Λιόσια, την Πετρούπολη, το Περιστέρι, και, προς τον Πειραιά και το Θριάσιο, το Πέραμα, τον Κορυδαλλό, τον Ασπρόπυργο, την Ελευσίνα, κ.α.
Όχι ο ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ δεν τρελάθηκε, ούτε κάποιοι θέλουν να τον κάψουν με τις συνεχείς δηλώσεις και συνεντεύξεις στα ΜΜΕ.
Λένε τα παπαγαλάκια της ευρώπης, ότι για αυτό θα είναι η μόνη χώρα που θα τιμωρηθεί με επιτήρηση και άλλα, όχι γιατί είναι η μόνη στην ευρωζώνη με έλλειμμα, αλλά γιατί το έλλειμμα οφείλεται σε διαρθρωτικά προβλήματα…
«Εκπαίδευση είναι μορφή εξειδικευμένης κοινωνικοποίησης που ασκείται κατά κανόνα από φορείς που βρίσκονται έξω από την οικογένεια και έχει ως περιεχόμενό της την μετάδοση γνώσεων, δεξιοτήτων και μορφών ενέργειας ή συμπεριφοράς εντός ειδικών ιδρυμάτων. (Τσαούσης, «Λεξικό της κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης») 
Με μια πρώτη ματιά μπορεί να πει κανείς ότι ο κόσμος και ιδιαίτερα οι νέοι που συμμετείχαν στις μαθητικές και φοιτητικές εξεγέρσεις τη δεκαετία του 1990 και τη διετία του 2006-07 απαιτούσαν δημόσια και δωρεάν παιδεία και άλλα ευκολοχώνευτα που συνήθως προτάσσουν οι διαφόρων λογιών διαχειριστές και διαλεκτικοί πολιτικοί.
Όταν μιλάμε για τη γνώση που παρέχεται στα εκπαιδευτήρια(ειδικά ιδρύματα), μιλάμε πάντα για τη γνώση που επιλέγει το κράτος για να διδάξει την υποταγή. Από μικρή ηλικία οι νέοι δέχονται ιδεολογικό βομβαρδισμό. Το κράτος από εκφραστής της καταπίεσης παρουσιάζεται ως ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής ζωής και προστάτης της ελευθερίας.
Οι προσπάθειες για να σαμποταριστεί το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν πολλές και μαχητικές όπως στην δεκαετία του ΄90 με τα συγκρουσιακά γεγονότα του ΄91 και ΄98 και πιο πρόσφατα με τα γεγονότα του 2006-2007. Τροχοπέδη πάντα παραμένει ο διαμεσολαβητικός και χειραγωγικός ρόλος των κομματικών παρατάξεων οι οποίες προσπαθούν όπως πάντα είτε να καπηλεύονται είτε να συκοφαντούν τις εξεγερτικές διαθέσεις των νέων.
«Ο όρος “παραβατικότητα” με τις ποικίλες συνιστώσες του και βαθμούς εκδήλωσης εκφράζει την απόκλιση και έκτροπη συμπεριφορά παιδιών και ανηλίκων εφήβων, η οποία εμφανίσθηκε και διογκώθηκε κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η αποκλίνουσα αυτή συμπεριφορά δεν λαμβάνει πάντοτε την μορφή αξιόποινης εγκληματικής πράξης, ενώ σε μεγάλη έκταση δεν αποκαλύπτεται και δεν “καταγγέλλεται” από τα θύματά της, από τις οικογένειες των δραστών και το κοινωνικό περιβάλλον (διδακτικό προσωπικό, τοπική κοινωνία). 
